Чемоданлы кеше 

Яңгыр аның битенә бәрә, җил егарга теләп йолыккалый. 
Подъездларга качкан кешеләр аны үзләре янына дәшәләр, тик ул беркемне дә ишетми, бара да бара. 
— Әни, әни! — дип кычкырып җибәрде куркынган кызчык. — Урамда бер кеше бар! 

Әнисе дә тәрәзә янына килде. 

— Вәт акылсыз! — дип куйды ул. — Геройлыгын күрсәтергә тели микән бу? 

Кисәк каты җил исеп куйды һәм кешене бөтенләй аяктан екты. 

— Әни! Батып үлә бит хәзер, коткарырга кирәк!.. 

Кызның йөрәге авыртудан һәм куркудан кысылып куйды. 

— Күрәсеңме акылсызлар белән нәрсә була!.. Бүтәннәр шикелле качып көтеп торса ни була инде… — дип аңлатырга тырышты әнисе. 
Чемоданлы кеше бик азапланып торып басты да юлын дәвам итте. 

— Ул торды... китеп барды! — дип сөенде кыз кулларын чәбәкләп. 

— Исеңдә калдыр, кызым, акылсыз кеше гел бәлагә юлыга! — дип үгет-нәсыйхәт бирде әни кеше. 

— Ул бит каядыр ашыга, аны кемдер бик көтә, күрмисеңмени? — диде моңсуланган кызчык. 

— Ашыккан — ашка пешкән! — булды әнисенең җавабы. 

Кыз мондый салкын акыллылыкка түзә алмыйча болай диде: 

— Әни, бәлки бу кеше табибтыр һәм авыру кызның гомерен саклап калу өчен ашыгадыр... ӘГӘР УЛ КЫЗ МИН БУЛГАН БУЛСАМ?..

Бу кызык: Кофе кебек бул, кызым

Кешенең акылы сүзеннән билгеле

Акыллы табиб