Икмәк узган юл

Миңа әбием: «Ипинең валчыгы да бездән зур, коеп ашама, кызым», – дип гел кабатлап тора. Чөнки ипи – безнең төп ризыгыбыз. Табынга да иң беренче булып ипине куялар. Икмәкне рәнҗетү – зур гөнаһ. Бүгенге көндә без бик мул, ризыклы заманда яшибез. Кибетләрдә дә нинди генә тәм-том юк та, нинди генә төр ипи юк. Без әле үзебезгә күрә сайланган булабыз, икмәкнең төрлесен тотып карыйбыз. Ә алай итәргә ярамый.

Әбием әйтә: «Элек, балам, кеше бер кисәк ипигә тилмереп яшәгән, алдыңа килгәнне, зарланмыйча гына аша», – ди. Әле ул ипи булып, безнең табыннарыбызга килгәнче дә, күпме юллар уза. Шуңа күрә без, икмәкне дә, аны пешерүчеләрне дә хөрмәт итәргә тиешбез. 

Гөлинә Мөэминова, Мөслим районы, Вәрәшбаш мәктәбе, 3нче сыйныф