Әби­е­мә бу­лы­шам дип, йө­рим мин очып-очып...

Очып-очып

Хөр­мәт итәм әби­ем­не,

Һәм яра­там нык итеп.

Ях­шы ки­ңәш­лә­ре бе­лән

То­ра ул яр­дәм итеп.

– Акыл­лы бул, тәү­фыйк­лы бул, –

Ди­еп ке­нә то­ра ул. –

Яр­дәм­чел, тый­нак бул, – дип

Гел ка­бат­лап куя ул.

– Ярат­кан оны­гым, – ди­еп,

Сөя ул ко­чып-ко­чып.

Әби­е­мә бу­лы­шам дип,

Йө­рим мин очып-очып.

Ка­мил Га­таул­лин.

Са­гын­дым

Әби­ем­не са­гын­дым,

Сөй­лә­шә­се ки­лә бер.

Кы­сып-кы­сып ко­чак­лап,

Сер­лә­шә­се ки­лә бер.

– Кы­зым, тәм­ле тел

 – җан­га бу­ла да­ру,

Якы­ның­нан – авыр сүз

Йө­рәк­кә бу­ла агу.

Ка­дер­лә әт­кәң-ән­кәң­не,

Һәм та­тар син – го­рур­лан!

Тор­мыш­тан ка­нә­гать бу­лып,

Рә­хәт яшә, и, олан!

Ди­лә­рә Әю­по­ва.

Алар без­гә ки­рәк!

Әби­ем ки­ңәш­лә­ре

Һәр­бе­ре­без­гә ки­рәк.

Алар күп нәр­сә бе­лә,

Алар без­гә зур те­рәк.

Авыр­лык­лар­ны күр­гән,

Су­гыш ел­ла­рын үт­кән.

Әби­ем­нең ки­ңәш­лә­ре

Без­нең өчен бик җит­кән!

Ай­зи­лә Гыйм­ра­но­ва.