Көлке капчыгы

***

Әнисе кызын куркыта икән:

– Әгәр манныеңны ашамасаң, Убырлы карчыкны чакырам.

Кызы ышаныр-ышанмас сораган:

– Ул ашар дип уйлыйсыңмыни?

***

Икәү сөйләшәләр:

– Әйдә, яр буена чыгып ятыйк, рәхәтләнеп кояшта кызыныйк!

– Син нәрсә инде, без бит балыклар!

***

Ай­дар­ны күр­ше­се ал­ма бе­лән сый­лый.

Ул дәш­ми ге­нә ала да әни­се­нә ка­рый. Әни­се:

–У­лым, ни дип әй­тер­гә ки­рәк?

– Ә сез аны юды­гыз­мы соң?

***

– Әни, син ми­ңа бү­ген нин­ди күл­мәк ки­ер­тә­сең?

– Кыс­ка җиң­ле­не. Ник алай дип со­рый­сың?

– Кул­ны кая ка­дәр юыйм ми­кән дим?

***

– Ал­маз, чит­лек­тә­ге ке­нә­ри ко­шы кая кит­те ми­кән?

– Мин ту­зан су­ырт­кан­да шун­да иде бит әле.

***

– Кә­рим, ни­гә си­нең бер ко­ла­гың бик зур?

– Өй­дә ми­не әти үл­чәп ка­ра­ган иде.