Дөньядан артта калма!

Кечкенә сеңлем Зилә

Сөйләшергә өйрәнә.

Яраткан сүзе «туп»ны

Бертуктаусыз кабатлый,

Үз телендә сөйләнә.

«Туп» булды тәлинкәләр,

Кәбестә, кабак, алма,

Тәгәрмәч һәм әфлисун,

Сәгать тә — «туп», белеп тор,

Дөньядан артта калма!

Менә шулай сеңлебез

Гел көлдерә башлады.

Абый кунакка килгәч,

Дәү корсагына төртеп, —

Туп! —дип әйтеп ташлады!

Бакчадан иртә кайтсаң

Сафияне алырга

Әтисе иртә килде.

Ул вакытта балалар

Тәмле төшләрен күреп,

 Тынычлап йоклый иде.

Тәрбияче апалар

Кисәтеп куйды аны:

Әкрен генә уятып,

Шыпырт кына киенеп,

Алып чык син баланы.

Әти кеше тырышты,

Бар көчен куйды кебек.

Көлештеләр тик өйдә,

Сафия кайтып кергәч,

Чит күлмәк, чалбар киеп.

Әтисе бик борчылган,

Нишлисең, эш узган ич...

Кызлар күлмәген киеп

 Бакчадан кайтып киткән

Малай гына кызганыч!

Ләйсән Фәтхетдинова шигырьләре.