Хәйләкәр чегән малае

Әниләре балаларын чакырып алган да:
—  Кемгә аш салып бирим? — дип сораган.
—  Миңа! — дип кычкырып җибәргән өлкән улы.— Миңа күбрәк сал! Бик ашыйсым килде.
Балалар чөгендер шулпасын ялт иттереп куйганнар. Шуннан әниләре алардан
—   Кемгә ботка бирим? — дип сораган.
—  Миңа, миңа ботка!—дип янә кычкыра башлаган өлкән улы.— Күбрәк сал, әни, яме!
Балалар ботканы да сыптырып куйганнар. Инде әниләре сорый икән:
—   Йә, кайсыгыз ат көтәргә бара?
—   Без, без! — дип кычкырышалар балалар, абыйлары исә дәшми тора икән.
—  Ә син ник дәшмисең, улым? — дип сораган өлкән улыннан әнисе.— Ашаганда барысыннан да күбрәк ашадың, эшкә дигәндә, авызыңа су капкандай торасың.
—   И, әни,— дип үпкәләп җавап биргән өлкән улы.— Мин ике эшеңне дә башкаларга караганда күбрәк эшләдем, инде өченчесен дә миңа кушарсыңмы тагын?