Тормыш бу

Нечкә күңелле кыз баланың бәгыренә кадалган тупас гамәл кебек, үсемлекләрнең дә яшәү дәртен үтергән. Кояш - ярдәмгә ашыккан ана кебек, соры болытлар арасыннан ярдәмгә үрелгән. Үләннәрнең битләреннән сыпырып, иркәләп тынычландырырга тырыша. Салкын боз энәләре яшь тамчыларына әйләнеп, яфрак йөзләреннән түбән тәгәрәшә.

"Яле, бер елмай, дөнья матур!" - ди Кояш. Әмма тупаслык йөрәктән беркая да җуелмаган кебек, Кояш нурлары да кырау эзләрен бетерә алмый. Бу яфраклар да язгы кебек түгел инде. Яшәргә тырыша әле алар - әмма инде башларын игәннәр.

Йөрәккә кадалган боз эресә дә юкка чыкмый. Тупас сүз әйткәннән соң гафу үтенгәч елмаерга тырышкан кыз бала кебек. Барысы да онытыла... берни дә онытылмый...

Дөнья энәләрен күрсәткәч, тормыш дигән әйбер башлана, һәр нәрсәдән кызык табып көлү дә юкка чыга. Яз ике тапкыр килми, бу яфраклар да беркайчан да элекке кебек була алмаслар. Әбиләр чуагы гына килә көзләр җиткәч, кызлар чуагы булмый.

Күктә Кояш, ә төньякта кара кучкыл болыт өерелгән. Җылы бишмәтне әзерләргә кирәк. Тормыш бу.

Рәмис Латыйпов.

Автор фотосы.