Әгәр дә ул булмаса...

Дусларыгызга игътибарлымы сез? Якын кешегезнең никадәр кадерле булуын аңлар өчен, бер генә мизгелгә "әгәр дә ул булмаса..." дип уйлап карагыз әле. Юкка-барга ачуланыша башласагыз, бу мультфильмны, бу өзекне искә төшерегез.

***

Тагын бераздан йолдызлар кабыныр, ай калкып чыгар да чайкала-чайкала көзге тын кырлар өстеннән йөзеп китәр. Аннары урманга керер, иң биек чыршы очына эләгеп бераз гына туктап торыр да шунда аны Керпе белән Аю баласы күреп алыр.

            -Кара! - дияр Керпекәй.

            -Абау, - дияр Аю баласы.

            Ә ай тагын да югарырак күтәрелеп, бөтен Җир өстен салкын, тонык нуры белән тутырыр.

            Шулай була иде. Салкын, болытсыз көзге кич саен шулай була иде. Һәр кич Керпекәй  белән Аю баласы я Керпекәйдә, я Аю баласы өнендә җыелалар иде дә нәрсә турында булса да сөйләшәләр иде.

            Менә бүген дә Керпекәй Аю баласына:

            - Безнең беребез өчен икенчебез  булу әйбәт бит!-дип куйды.

            Аю баласы башын селкеде.

            - Ә син менә күз алдына китереп кара әле: мин юк, син ялгызың гына утырасың, хәтта сөйләшергә дә беркемең юк.

            - Ә син кайда?

            - Ә мин юк.

            - Алай булмый ул, - диде Аю баласы.

            - Мин дә шулай уйлыйм, - диде Керпекәй.- Ләкин менә кинәт ....мин бөтенләй юкка чыкканмын.Син берүзең. Нишләр идең икән?

            - Синең янга барам.

            - Кая?

            - Ничек инде - кая? Өеңә. Барам да әйтәм:" Керпекәй, син нәрсә инде, килмәдең?" диям. Ә син әйтәсең ...

            - Менә юләр! Мин юк бит, булмагач, нәрсә әйтәм инде?

            - Әгәр син өеңдә булмасаң, димәк, миңа киткәнсең. Өйгә йөгерәм. Ә син монда! И-и башлыйм аннары...

            - Нәрсә башлыйсың?

            - Ачулана башлыйм!

            - Ни өчен?

            - Ничек инде ни өчен? Сөйләшкәнчә эшләмәгән өчен.

            - Ә ничек сөйләшкән идек?

            - Каян белим инде? Тик син я минем янда, я үз өеңдә булырга тиеш идең.

            - Мин бит бөтенләй юк. Аңлыйсыңмы шуны?

            - Соң менә бит утырасың.

            - Ул мин хәзер монда утырам, ә  бөтенләй булмагач, кайда булам инде?

            - Я миндә, я үзеңдә.

            - Ул бит мин булсам- шулай.

            - Әйе инде, - диде Аю баласы.

            - Әгәр дә мин бөтенләй булмасам?

            - Алайса син елга буенда айга карап утырасың.

            - Елга буенда да юк.

            - Алайса син каядыр киткәнсең дә әле кайтып җитмәгәнсең. Мин бөтен урманны бетереп сине эзләячәкмен һәм табачакмын!

            - Син бөтен җирне актарып та мине тапмадың, - диде Керпекәй.

            - Күрше урманга йөгерәм!

            - Анда да юк.

            - Бөтен дөньяның астын-өскә китерәм! Һәм син табылачаксың!

            - Юк мин. Беркайда да юк.

            - Алайса, алайса... Алайса мин болынга йөгереп чыгам да, - диде Аю баласы, - "Керпекәәәә-ә-әй!" -дип кычкырам. Син мине ишетерсең дә:"Аю баласыы-ы-ы!" диеп тавыш бирерсең. Вәт!

            -Юк, -диде Керпекәй.- Мин бер тамчы да юк. Аңлыйсыңмы?

            - Син нәрсә миңа бәйләнәсең?- дип ачуланды кинәт  Аю баласы. - Син булмасаң, мин дә юк. Аңладыңмы?

            - Юк, син -бар; ә менә мин -юк.

            Аю баласы күңелсезләнеп, тынып калды. Дәшмәде.

            - Я инде, Аю баласы!

Аю баласы дәшмәде. Ул урман өстенә югары ук күтәрелгән айның Керпекәй белән аңа салкын нурларын сирпүен күзәтә иде...