Ана йөрәге

Борын-борын заманда булган, ди, бер ир. Ул үзенең хатынын бик яраткан, хатыны ни теләсә, шуны үтәп торган. Көннәрдән бер көнне хатыны бу кешегә әйтә икән:
— Син мине яратам да яратам дисең, әгәр яратуың чын булса, бар, миңа анаңның йөрәген кисеп алып кил, шунда синең сүзеңә ышанырга булыр,— дигән.
Теге ир, бу сүзләрне ишеткәч, бик кайгырган, нихәл итсен, яраткан хатынының теләген үтәргә була. Җыена да китә бу газиз әнкәсе янына. Керә дә, караңгы төнне әнкәсенең йөрәген кисеп алып, учына йомарлап, йөгерә-йөгерә кайта яраткан хатыны янына. Юлда кайтканда абынып егылган, ди, бу. Шул вакытта кулындагы йөрәк, телгә килеп:
— Улым, бик каты егылдың бугай, кай җирең авыртты? — дигән.