Тылсымчы куян

Бо­рын-бо­рын за­ман­да ка­раң­гы ур­ман­да ку­ян яшә­гән. Аның тыл­сым­лы та­я­гы бул­ган, шу­ның яр­дә­мен­дә ул җән­лек­ләр­гә яр­дәм итеп тор­ган. Бер­ва­кыт төл­ке бе­лән бү­ре, авыл­га ба­рып, та­вык ур­лап кай­тыр­га сөй­ләш­кән­нәр. Ку­ян алар­ның ни­я­тен бе­леп ал­ган һәм та­вык­лар­ны кот­ка­рыр­га уй­ла­ган. Ул авыл­га чап­кан һәм та­вык­лар­га ба­ры­сын да сөй­ләп бир­гән. Та­вык­лар ку­на­ча­га ме­неп кач­кан­нар. Ә ку­ян төл­ке бе­лән бе­лән бү­ре­не кө­теп тор­ган һәм тыл­сым­лы та­я­гы яр­дә­мен­дә бү­ре­не эт­кә, төл­ке­не пе­си­гә әй­лән­дер­гән. Шун­нан соң эт өй­не бү­ре бе­лән төл­ке­дән, ә пе­си тыч­кан­нар­дан сак­ла­ган­нар.

Ай­зат Хә­мәт­шин, Мөс­лим ра­йо­ны, Кү­бәк ур­та мәк­тә­бе, 2нче сый­ныф.