Куян баласының бәласе

Бо­рын-бо­рын за­ман­да куе ур­ман­да яшә­гән, ди, бул­ган, ди, ку­ян ба­ла­сы. Көн­нәр­дән бер көн­не ку­ян­ның әни­се ал­ма кай­нат­ма­сы ясар­га уй­ла­ган һәм ку­ян ба­ла­сын алан­га ко­ел­ган ал­ма җы­яр­га җи­бәр­гән. Ку­ян ба­ла­сы чә­чәк­ләр ис­нәп ба­рып сук­мак­ны ни­чек югалт­ка­нын сиз­ми дә кал­ган. Ур­ман­да ада­шып йө­ри тор­гач, нәкъ төл­ке кар­шы­на ки­леп чык­кан ул. Шул­ва­кыт кур­ку­ын­нан ку­ян ба­ла­сы «Ә­ни!» дип кыч­кы­рып җи­бәр­гән. Аның та­вы­шы­на ни бул­га­нын кү­рер­гә дип кош­лар һәм хай­ван­нар оя­ла­рын­нан чык­кан. Ку­ян ба­ла­сы­ның төл­ке ку­лы­на эләк­кә­нен кү­реп, кер­пе төл­ке­не энә­лә­ре бе­лән ка­дар­га, ти­ен­нәр чик­лә­век һәм чыр­шы күр­кә­лә­ре атар­га, кош­лар төл­ке­не чу­кыр­га һәм ка­нат­ла­ры бе­лән су­гар­га то­тын­ган­нар. Төл­ке кур­ку­ын­нан ка­чар­га мәҗ­бүр бу­ла.

Шу­лай итеп, җән­лек­ләр һәм кош­лар кеч­ке­нә ку­ян­ны зур бә­ла­дән кот­кар­ган.

Ка­мил Чер­нов, Чал­лы шә­һә­ре, 2нче гим­на­зия, 3А сый­ны­фы уку­чы­сы.