Буян

Кеч­ке­нә ге­нә Ур­та Ти­гә­нә­ле авы­лын­да бик ма­тур со­ры сы­зык­лы ко­лын яшә­гән, ди. Кеч­ке­нә­дән ул бик шук бул­ган, уй­нар­га ярат­кан. Ху­җа­ла­рын тың­ла­мый­ча гел ерак­та­гы бо­лын­нар­га йө­ге­реп ки­теп, озак ва­кыт уй­нап йөр­гән. Ху­җа­ла­ры аны мо­ның өчен гел ачу­лан­ган­нар. Ел­лар уз­ган, ко­лын­ның хол­кы үз­гәр­мә­гән, ул ки­ре­сен­чә, ус­сал­ла­ша бар­ган. Ху­җа­ла­ры ан­нан ту­еп, чы­га­рып җи­бәр­гән­нәр. Ко­лын­ны авыл­да­гы бер ях­шы ке­ше — Ил­фат абый ас­рау­га ал­ган. Ху­җа­лык­та да бу­лы­шыр, ди­гән. Ко­лын­ның хол­кы бик усал бул­ган­га, Ил­фат абый аңа Бу­ян ку­ша­ма­ты бир­гән. Бу­ян баш­та ху­җа­сын бер дә тың­ла­ма­ган, ерак бо­лын­нар­га ка­ча тор­ган бул­ган. Соң­рак ху­җа ке­ше Бу­ян­ны аң­лый баш­ла­ган, аңа күп игъ­ти­бар ки­рә­ген бел­гән. Көн дә Ил­фат абый ат­ка уты­рып эше­нә йөр­гән, ә ял­ла­рын алар бер­гә бо­лын­да чап­кан­нар. Ил­фат абый аты бе­лән сер­лә­рен ур­так­лаш­кан, аның ял­ла­рын та­ра­ган, тәм­ле со­лы, ал­ма бе­лән сый­ла­ган. Шу­лай итеп, алар гел бер­гә бул­ган­нар. Бу­ян ху­җа­сын тың­лый баш­ла­ган, алар чын дус­лар бу­лып кит­кән­нәр. Җәй кө­не алар пе­чән­гә бар­ган­нар, ә кыш кө­не утын ки­сәр­гә ур­ман­га йөр­гән­нәр.  

Рә­зил Му­син, Чал­лы Мул­ла­нур Ва­хи­тов исе­мен­дә­ге 2нче гим­на­зия, 3А сый­ны­фы.