Ана мәхәббәте

Ма­тур күл бу­ен­да яшә­гән, ди, бер Ак­кош. Кө­нәр­дән бер көн­не аның бәб­кә­се ту­ган. Лә­кин ул ак тү­гел, ә со­ры төс­тә бул­ган.

Бер­за­ман ак­кош­лар баш­лы­гы бар­лык кош­лар­ны мәй­дан­га җы­еп: «Кем­нең бә­б­кә­лә­ре со­ры төс­тә? Без алар­дан ваз ки­чә­без! Без­нең пат­ша­лык­та со­ры ак­кош­лар­га урын юк! Алар без­нең саф­лы­гы­быз­га тап тө­ше­рә!» – дип игъ­лан ит­кән. Ана ак­кош, бәб­кә­сен сак­лап ка­лыр өчен, ак­кош­лар пат­ша­лы­гын таш­лап ки­тәр­гә ка­рар кыл­ган. Ул ба­ла­сы үсеп җит­кән­че­гә ка­дәр ял­гы­зы гы­на бер­кем дә та­ба ал­мас­лык күл­ләр­дә яшә­гән.

Ме­нә бәб­кә үсеп җи­теп, зур ма­тур ак­кош­ка әй­лән­гән. Аның элек­ке­ге со­ры тө­сен­нән бер эз дә кал­ма­ган. Ана ак­кош ба­ла­сы бе­лән ки­ре пат­ша­лык­ка кай­тыр­га бул­ган. Һәм  алар шул көн­нән бик бә­хет­ле тор­мыш ки­че­рә­ләр икән. Ме­нә шу­лай итеп их­лас ана мә­хәб­бә­те кеч­ке­нә бәб­кә го­ме­рен сак­лап ка­ла.

Мәрь­ям Са­ма­то­ва, Чал­лы шә­һә­ре, 2нче гим­на­зия, 3А сый­ны­фы уку­чы­сы