Отличник

Малай ри­залашты.

Яңа ел алдыннан энемнең ничек укуын беле­шер өчен шалтыраттым:

—  Шуннан, бу чиректә уңышлар бармы? Нин­ди билгеләр алдың?

—  Абый ичмасам, бер «дүртле» дә юк, — дип җаваплады ул.

Мондый хәбәр ишетүгә шатлыгымның чиге булмады.

—  Вәт, маладис! Үземнең энем бит ул!.. Алай булгач, Мәскәүгә алып барам. Әйберләреңне җыя тор.

Шунда ук әнисе белән сөйләшеп, кирәкле до­кументларын да җибәрделәр. Иртәгәсенә вокзалга барып билет та сатып алдым.

...Менә без энем белән киң Мәскәү урамна­ры буйлап йөреп ятабыз. Ул шатлыгыннан сике-реп-сикереп ала. Адым саен фотога төшә. Кызыл мәйданга килеп җиткәч, ул соклануыннан беразга тын калды.

—  Шушы урынны гел телевизордан күрсәтә­ләр бит! Дусларыма шунда булдым дип сөйләсәм, ышанмый торырлар әле... — диде, авызы ерылып.

—  Менә шулай ул. Әгәр гел «бишле»гә генә укысаң, киләчәктә бөтен дөньяны урап чыгарсың әле. Отличникларга уңыш елмаеп кына тора.

Бу сүзләрне әйткәндә туганым өчен ниндидер шалык кичерә идем.

—  Ә кем отличник соң? — малайның апты­рашлы карашы миңа төбәлде.

—  Бәй, кем булсын инде, син! Үзең әйттең бит!

—  Мин алай дип әйтмәдем...

—  Ни-ч-е-ек? Ичмасам, бер «дүртле» дә юк дип сөенчеләгәнеңне оныттыңмы?

—  Анысы шулай... Физкультурадан һәм хезмәт дәресеннән — «бишле», ә калганнары — «өчле». «Дүртле»ләр чиреккә чынлап та чыкмады... Тик мин бит сине алдамадым. Отличникмын дип әйтмәдем бит...

Нәрсә дип әйтергә дә белми, Кызыл мәйданда шаккатып басып калдым.