Курчак театры шаккаттырды

Яр Чал­лы дәү­ләт кур­чак те­ат­ры­ның «За­ку­лись­е» дип атал­ган та­ма­ша­сы бар. Бер­көн­не мин дә, Пуш­кин кар­та­сы­на би­лет ал­дым да, шун­да юл тот­тым.
Сә­я­хәт ал­дын­нан без­не кур­чак те­ат­ры­ның та­ри­хы бе­лән та­ныш­тыр­ды­лар. Ул 1987 ел­да Та­тарс­тан рес­пуб­ли­ка­сы­ның та­ныл­ган сән­гать­че­се Алек­сандр Ян­ке­ле­вич җи­тәк­че­ле­ген­дә ачы­ла. 1999 ел­дан бү­ген­ге көн­гә ка­дәр Зөһ­рә Мит­ро­фа­но­ва җи­тәк­че­ле­ген­дә эш­ләп ки­лә. Алар­ның бе­рен­че премь­е­ра­сы «Пе­си, Әтәч hэм Төл­ке» спек­так­ле Чал­лы­да гы­на тү­гел, ә Ала­бу­га шә­hә­ре­нең ба­ла­лар йор­тын­да да ку­е­ла.
Без кил­гән­дә, сәх­нә­дә «Зо­луш­ка» спек­так­ле­нең ре­пе­ти­ци­я­се ба­ра иде. Аның да бер өле­шен ка­рар­га рөх­сәт ит­те­ләр. Шун­дый кы­зык, за­ман­ча та­ма­ша әзер­лә­гән­нә­рен кү­реп кайт­тык. Һич­шик­сез, премь­е­ра­ны ка­рар­га мин дә ба­ра­чак­мын әле.

Ан­на­ры без сәх­нә ар­тын ка­рар­га кит­тек. Ан­да спек­такль­ләр өчен ки­рәк­ле де­ко­ра­ци­я­ләр, кай­бер кос­тюм­нар һәм кур­чак­лар бар иде. Шу­лай ук зал­да утыр­ган җир­дән кү­рен­ми тор­ган ут ап­па­ра­ту­ра­ла­ры, кеч­ке­нә мик­ро­фон­нар hәм баш­ка пред­мет­лар ту­рын­да кы­зык­лы мәгь­лу­мат­лар бел­дек.
Со­нын­нан без гри­мер­ка­да бул­дык. Күп төр­ле кос­тюм­нар hәм кур­чак­лар бе­лән та­ныш­тык. Алар­ны ни­чек хә­рә­кәт­лән­де­рү сер­лә­рен өй­рән­дек. Бу­та­фор hәм сто­ляр цех­ла­ры­ның ни­чек эш­лә­ве бе­лән дә та­ныш­тык. Кур­чак те­ат­ры­ның сәх­нә ар­тын­да күп­ме ке­ше хез­мәт куя, спек­такль күр­сә­тер ал­дын­нан бик зур эш баш­ка­ры­ла...
Бу сә­я­хәт­тән мин го­рур­лык хис­лә­ре ки­че­реп кайт­тым. Чөн­ки ан­да шун­дый күр­кәм, үз эше­нә чын­лап то­рып га­шыйк бул­ган ке­ше­ләр эш­ли. Кур­чак те­ат­рын­да хез­мәт ку­ю­чы hәр­кем­гә зур рәх­мә­тем­не бел­де­рәм!

Ази­лә Си­ра­җи­е­ва, Яр Чал­лы.