Гү­зә­лия апа­быз

Ми­нем бе­рен­че укы­ту­чым – Гү­зә­лия Ак­са­ко­ва. Ул кү­ңе­ле­мә бик тә ка­дер­ле ке­ше. Әле дә хә­те­рем­дә: әни­ем­нең ку­лы­на то­ты­нып, сый­ны­фы­быз бүл­мә­се­нә кур­кып кы­на ки­леп кер­дем. Ан­да без­не бик ягым­лы, чи­бәр укы­ту­чы апа­быз кар­шы ал­ды.  «Ми­нем җи­меш­лә­рем», – дип эн­дәш­те ул без­гә. Кеч­ке­нә кул­ла­ры­быз­дан то­тып язар­га өй­рәт­те. Хә­реф­ләр сер­лә­ре­нә тө­шен­дер­де, бе­лем дөнь­я­сы­на алып ке­рде. Шун­нан баш­лап без­нең ярат­кан укы­ту­чы­быз­га әй­лән­де дә куй­ды шул апа­быз.

Ул бик бе­лем­ле, ма­тур сөй­лә­шүе бе­лән үзе­нә ка­ра­та бе­лә тор­ган ты­рыш укы­ту­чы. Ки­рәк икән чәч­лә­ре­без­дән сый­пап мак­тый да, ки­рәк икән кы­рыс та бу­ла бел­де. Укыр­га, язар­га гы­на тү­гел, үз үр­нә­ген­дә тәр­тип­кә дә өй­рәт­те. Укы­ту­чы апа­быз бик пөх­тә, чис­та­лык­ны яра­та тор­ган ке­ше. Без­дән дә һәр эше­без­нең җи­ре­нә җит­кән бу­лу­ын та­ләп ит­те. Рәх­мәт си­ңа, укы­ту­чым. Без­не һәр эш­не тө­гәл эш­ләр­гә, һәр нәр­сә­гә җа­вап­лы ка­рар­га өй­рәт­кә­нең өчен рәх­мәт. Ми­нем укы­ту­чым һәр як­тан ос­та, зи­рәк, акыл­лы бул­ды. Без­не хез­мәт сө­яр­гә, та­би­гать­кә игъ­ти­бар­лы бу­лыр­га өй­рәт­те. Әти-әни­лә­ре­без­не ка­дер­ләр­гә, алар­га өй эш­лә­рен­дә бу­лы­шыр­га ки­рәк­ле­ген һәр­ва­кыт әй­теп тор­ды апа­быз. Өл­кән­нәр­не хөр­мәт итәр­гә, кеч­ке­нә­ләр­гә яр­дәм ку­лы су­зар­га без­не бе­рен­че укы­ту­чы­быз өй­рәт­те. Бир­гән бе­лем­нә­рең өчен, тәр­би­яң өчен рәх­мәт си­ңа, укы­ту­чым. 

 Нә­фи­сә Шә­ри­фул­ли­на, Ма­ма­дыш ра­йо­ны, Үсә­ли мәк­тә­бе, 6нчы сый­ныф.