Чират җитте безгә дә

Саф һа­ва бе­лән күк­рәк­ләр чис­та­ра. Лә­кин, шу­ңа да ка­ра­мас­тан, яз­гы эш­ләр дә чит­тә кал­мый. Яшел­чә­ләр утыр­ту, алар­ны эш­кәр­тү, су­га­ру. Җир эше бе­лән бер­гә, авыл­да чи­рат­лап сы­ер кө­тү ди­гән нәр­сә тор­мыш­ка кер­де. Чөн­ки хә­зер бер­кем­нең дә про­фес­си­о­наль кө­тү­че бу­ла­сы кил­ми. Ул һө­нәр дип ата­лу­дан тук­та­ды ди­сәң дә ял­гыш бул­мас. Ме­нә бү­ген без­нең чи­рат. Бо­лын­да рә­хәт, саф һа­ва. Үзең бе­лән ал­ган тер­мос­та­гы чәй һәм йо­мыр­ка ме­нә ди­гән. Сы­ер­лар ар­тын­нан те­ген­дә-мон­да йө­ге­рер­гә бик тә кү­ңел­ле. Алар, әл­бәт­тә, әк­рен ге­нә, җай­лап кы­на үлән ашап ки­лә­ләр. Лә­кин оны­ты­лып ки­теп, алар­ны ка­ра­ма­саң, төр­ле як­ка ки­тә­ләр. Шун­нан, арт­ла­рын­нан ба­рып, икен­че як­ка бо­рып җи­бә­рер­гә ту­ры ки­лә. Мон­да шун­дый рә­хәт. Ял итеп кай­та­сың.

Чул­пан Абд­ра­фи­ко­ва, Яңа Чиш­мә ра­йо­ны Ту­был­гы Тау авы­лы, 7нче сый­ныф уку­чы­сы.