Аның кебек буласым килә

Әни­ем­нең исе­ме – Ләй­сән. Исе­ме дә җи­се­ме­нә ту­ры ки­лә, Ләй­сән исе­ме – яз­гы бе­рен­че җы­лы яң­гыр ди­гән­не ан­ла­та. Әни­ем дә наз­лы, ягым­лы. Ул тәр­би­я­че бу­лып эш­ли, эшен­дә бик хөр­мәт итә­ләр үзен. Үзе дә ба­ла­лар­ны бик яра­та. Әни­ем ми­нем сер­дәш­чем, якын дус­тым, ки­ңәш­чем дә. Әни­ем­нең һө­нәр­лә­ре бик күп: кул эш­лә­ре­нә дә ос­та, тәм­ле итеп ри­зык­лар да пе­ше­рә, ху­җа­лык­та да эш­ли, ма­ши­на да йөр­тә! Сок­ла­нам мин әни­е­мә, аңа ох­шар­га ты­ры­шам.

Ну­рия Ша­ки­ро­ва, Әгер­җе ра­йо­ны, Де­вя­тер­ня мәк­тә­бе, 5нче сый­ныф.