Каен кызы

Назга сусаган карт каен кәүсәсенә язгы кояш нуры кагылып узды. Каен, кышкы йокысыннан кисәк уянып, ашыкмый-кабаланмый, гына язгы җилдә ботак-шәлләрен җилпеп алды. Чистарынды, кар-тузаннан арынды. Шәрә ботаклары ара-тирә бер-берләренә бәрелеп сәлам­ләштеләр, серләштеләр.

Каен әле яфрак ярырга ашыкмады. Булыр әле, бу­лыр. Үзәкләргә үтә торган коры салкыннар да, җил-давыллар да булыр. Ашыкмаска кирәк, ашыкмаска, һәр­нәрсәнең үз вакыты бар.

Әллә ничә язны каршылап, әллә ничә көзне уздыр­ган бу карт каеннан бер читтә аның кызы тернәкләнеп килә. Ашыга, кабалана, тизрәк үсәргә, әнисен куып житәргә ашкына. Күпне күргән карт каен, ябалдаш ботак­ларын җил уңаена селки-селки, аңа акыл бирә, сабыр булырга, иң әүвәл тамырларын ныгытырга өнди. Каен кызының беркемдә, бернәрсәдә гаме юк. Әнә, карт ка­енның бөреләре яңа уянышып кына киләләр, ә каен кызы барыннан да өлгер, аның бөреләре инде шартлап ярылган, күзләрне камаштырырлык саф, ямь-яшел нәни яфраклары дөньяга гаҗәпләнеп карыйлар.

Ай, иртә, бик иртә бит әле, каен кызы, яфрак ярырга! Салкыннар үзәгеңә төшәр, ботакларыңны корытыр. Яф­ракларың шиңәр, кыен, бик кыен булыр сиңа ул чакта, каен кызы!

Язгы кояшның җылысы ышанычсыз булуы да, иртә-кич кәүсәсенә сарышкан үтә күренмәле боз пәрдәсе дә аны куркытмый. Аның һәр тамырында ярсып-дулап нә­ни чишмәләр челтери. Күр, әнә, кай арада чәчәкле-чук-лы яшел шәлен ябынырга да өлгергән!

Каен-әнкәсе аңа карап көрсенә, башын селки, һәм: «Ашыктың, балам, ашыктың, җил-давыллар җиңел генә узып китә күрсен, кәүсәң бөгелмәсен, һай, яшь чаклар, яшь чаклар»,— дип уфтана кебек тоела иде.