Бурыч (парча)

Сәгать алты тулар-тулмас иртәнге прогулкага чыгып барганда, күрше квартирага звонок биреп торучы кар­чыкка юлыктым. Звонок төймәсе шактый биектә, әбинең буе тәбәнәк кенә: ул аяк очларына басып, өскә үрелгән. Язгы пальто өстеннән бөркәнгән ак шәле җилкәсенә җыерылып төшкән. Карчык, кулын звонок төймәсеннән алмый гына, миңа текәлеп карап куйды. Йөзе борчулы, күз карашында ниндидер өметсезлек, аптыраш сизелә иде. Болай да ябык, җыйнак гәүдәсе борчудан куыры­лып калган кебек тоела.

Әбигә күршеләремнең бер генә атна элек ялга китүлә­рен әйттем. Ул, хәвефләнеп, ни әйтергә белми тотлыгып калды. Аның тәмам өметсезлеккә төшүен күреп, кызга­нып куйдым. «Бик кирәк идемени соң алар?»—дим. Карчык баскан җирендә таптанып алды, авыр сулады. «Кирәк иде шул, бәбкәм, бик кирәк иде. Өченче килүем инде. Мунчага барганда акчамны онытып калдырып, Хәбирәдән 25 тиен акча алып торган идем. Шуны бирә­сем бар иде»,— ди. «И әби, шул 25 тиен артыннан йөрмәсәң инде,—дим,— әллә ни зур акча түгел ич!»

Карчык миңа ялт кына карап алды. Сүзләремне ошат­мавы шундук йөзенә чыкты. «Бирөчәкнең зурысы-кечесе юк аның, бала. Олы кешегә андый бирәчәк белән яшәү дөрес түгел. Үлеп-нитеп китсәм, өстемдә кала ич!» — диде. «Алайса, калдыр соң миңа 25 тиенеңне, алар кайт­кач, кертеп бирермен»,— дим.

Әбиемнең йөзе балкып китте, җыерчыклары язылды. Ул, кире уйламасын тагын дигәндәй, миңа ашыгып ти­еннәрен сузды. «И, балам, игелекле кеше икәнсең, рәх­мәт яугыры, тагын ничекләр килермен дип хафаланган идем. Рәхмәт, балам, аягың-кулың сызлаусыз булсын».

Әбинең өстеннән тау төштемени! Ул ашыга-кабалана ишектән чыгып китте. Бурычыннан арынган әбинең эчке бер нур белән балкыган йөзе, җете ак челтәр шәле күз алдымда озак торды.