Ис­ки­тәр­лек! Ма­ши­на­сы бул­ма­са да, тә­гәр­мәч­лә­ре өе­леп то­ра. Аты бул­ма­са да, ар­ба­сы бар... Ми­нем ба­бам шун­дый бул­ган ке­ше ин­де, бик ху­җа­лык­лы. Бар­лык әй­бер­нең бер ки­рә­ге чы­га ди ул.

Ки­нәт кү­зем сө­я­леп ку­ел­ган сә­пит­кә төш­те. Хәй­ран тау­шал­ган бул­са да, йө­ри тор­ган­га оша­ган. Ба­бай бе­лән әби­ем­нең өй­дә юк­лы­гын ча­ма­ла­дым да, сә­пит­не сы­нап ка­рар­га бул­дым әле.

Сә­пи­тем ма­тур гы­на тә­гә­ри, бар­лык җи­ре дә рәт­ле кү­ре­нә. Ник са­рай­га мин­нән яше­реп куй­ган­нар икән аны?! Бу та­быш­ка сө­е­неп, сә­пи­тем­не этеп ба­рам икән бит! Яле, ти­ме­ра­тым, йө­реп ка­рыйк! Ииии йө­ри бит бу! Ба­бам­ның ми­ңа сюрп­риз ясый­сы кил­гән­дер ин­де, баш­ка­ча бул­мас!

Ә хә­зер мак­тан­саң да бу­ла ич­ма­са! Али­я­ләр­гә җил­фер­дәп ке­нә ба­рып  ки­лим әле! Кү­ңел­не шун­дый  ма­вык­тыр­гыч хис­ләр би­лә­де, эчем кы­тык­ла­на баш­ла­ды. Мин бә­хет­ле, мин бә­хет­ле ке­ше! Ми­нем сә­пи­тем бар бит!

Тау­га ме­нүе чи­тен икән. Сә­пит­не этеп ме­нер­гә ту­ры кил­де. Бо­лыт­лар да ку­е­ра баш­ла­ды, әл­лә яң­гыр явар­га җы­е­на ин­де?! Тиз­рәк Али­я­гә күр­сә­тә­се бит ин­де атым­ны. Ты­ры­ша тор­гач, көч­кә ме­неп җит­тем. Атым авыр икән, ярар, кайт­кан­да тө­шәр­гә җи­ңел бу­лыр, очар­мын гы­на.

Яң­гыр си­бә­ли үк баш­ла­ды ин­де, тик­тор­мас Али­я­се дә өй­дә бул­ма­ды. Эх! Кай­тыр­га ин­де, ба­бай бел­сә, күк­кә чөй­мәс.

Сә­пит­тә тиз кай­ты­ла икән, Али­я­ләр җәяү йөр­гән­дә, бик ерак яши ке­бек иде. Бу сә­пит чын­лап та ми­не­ке ми­кән соң? Ми­не­ке­дер, шу­лай то­е­ла. Биг­рәк ма­тур тау бит­лә­ре: ямь-яшел үлән­гә тө­рен­гән, ара-ти­рә чә­чәк­ләр дә кү­рен­гә­ли, ке­ше­ләр кы­зык йө­ге­ре­шә­ләр, бик кеч­ке­нә бу­лып кү­ре­нә­ләр. Ми­нем арт­тан ча­ба тор­ган ата­каз да уен­чык ке­бек ке­нә кү­ре­нә. Хи-хи-хи...

Яң­гыр коя ук баш­ла­ды. Чү, тук­та, сә­пит, кай­да ча­ба­сың? Тук­та, тук­та дим... Бер миз­гел эчен­дә  те­ге ата­каз яны­на ки­леп тә төш­тем, сә­пи­тем икен­че як­та җә­е­леп ята иде.Те­ге ата­каз да күп­тән­ге дус­тын оч­рат­кан­дай, бо­ры­нын төр­теп, ки­лә баш­ла­ды.  Ми­нем ба­шым эш­лә­ми: әл­лә сә­пит­не җы­яр­га, әл­лә ата­каз­дан ка­чар­га, әл­лә елар­га­мы икән?..

Бу ва­кый­га­лар­дан соң, әти­ем ми­ңа яңа сә­пит алып бир­де. Лә­кин те­ге сә­пит кыз­га­ныч, ул ми­ңа ба­ла­ча­гым ис­тә­ле­ге бит! Шул ва­кыт­та аның ка­на­ты бул­са, ва­тыл­мас иде, ата­каз да ми­не та­ла­мас иде. Әй очар идек ти­мер дус­тым бе­лән, әй очар идек! Ник сә­пит­ләр­не ка­нат­лы итеп яса­мый­лар икән соң?  Бө­тен ке­ше сә­пит­тә очар иде. Бу ка­дәр ма­ши­на бе­лән һа­ва да пыч­ран­мас, юл­да бө­ке­ләр дә ха­сил бул­мас иде. Үс­кәч, бу хак­та уй­лар­га ки­рәк әле...

Әди­лә За­ки­ро­ва, Чал­лы шә­һә­ре, 41нче мәк­тәп, 5Л сый­ны­фы уку­чы­сы, «Ак кау­рый» тү­гә­рә­ге.

Ләйсән Галиуллина рәсеме.

Канатлы малай турында легенда

Хыял! Хыял! Канатларың синең Кояшка да хәтта орына

Зәңгәр хыял