Табигать шуклыклары

Елга буенда яши, ди,

Бер Шүрәле малае.

Елга өчен бик борчылып,

Чистарта, ди, суларны.

Бер көнне уйнап йөргәндә,

Ят кешеләрне күрә.

Агач кискәннәрен күргәч,

Күзе маңгайга менә.

– Ник тиясез? – дип сорый ул

Урман кисүчеләрдән.

– Безгә агачлар кирәк бит

Яңа йортлар салырга,

Яңаларын үстерерсез,

Ни өчен кайгырырга?

Шүрәленең исе китә:

«Бу гамьсезләр нишлиләр?

Урман бетсә, тормыш бетә –

Ник аңламый кешеләр?

Кеше дә җирнең баласы,

Булмасын җан кыючы.

Табигатькә ярдәм итү –

Һәр кешенең бурычы».

Табышмак

Табышмактыр – безнең көннәр,

Табышмактыр – һәрбер туган таң.

Чәчәкләр дә, агачлар да табышмак ул.

Шуны тоя минем акыл, аң.

Табышмактыр – әти-әни йөрәкләре,

Әби-баба, сабый күңеле.

Сөйгән ярның күзләре дә табышмактай

Мәңгелек сер саклый түгелме?

Табышмактыр – һәрбер йөрәк,

Табышмактыр – безнең дөньябыз.

Табышмаксыз булмый яшәп җирдә,

Әллә нигә шулай тоям мин.

Лилия Саттарова, Яңа Чишмә районы, Чертуш авылы