Моң кө­че

Бо­рын за­ман­да тү­гел, ме­нә без­нең көн­нәр­дә ка­ра ур­ман ур­та­сын­дагы таш­лан­дык өй­дә бер ке­ше яшә­гән, ди. Ул бик явыз бул­ган, ях­шы­лык­ны да, як­ты­лык­ны да ярат­ма­ган. Ул үзен ур­ман ху­җа­сы дип йөрт­кән. Ур­ман­га кил­гән ке­ше­ләр­не юл­дан яз­ды­ра тор­ган бул­ган. Аның на­чар да­ны ерак­лар­га та­рал­ган, ди.

Көн­нәр­дән бер көн­не шу­шы ур­ман­га ба­ла­лар гөм­бә җы­яр­га кил­гән­нәр. Ур­ман­ның ма­тур­лы­гы­на, кош­лар­ның та­вы­шы­на сок­ла­на-сок­ла­на, гөм­бә эз­ли-эз­ли, сук­мак­тан шак­тый эч­кә ке­реп кит­кән­нә­рен сиз­ми дә кал­ган­нар. Йө­ри тор­гач, те­ге ур­ман ху­җа­сы­ның өе­нә ки­леп җит­кән­нәр. Ур­ман ху­җа­сы алар­ны саз­лык­ка ба­ты­рыр­га хы­ял­ла­нып утыр­ган­да, бер ма­лай­ның те­ле­фо­нын­нан җыр яң­гы­ра­ган. Шул ма­тур көй, шул моң явыз ке­ше­нең йө­рә­ген эрет­кән, ди. Аның хәт­та ке­ше­ләр­гә әй­бәт эш­ләр ге­нә эш­ли­се ки­лә баш­ла­ган. Ул ба­ла­лар­га ур­ман­нан чы­га тор­ган сук­мак­ны күр­сәт­кән. Ма­лай сө­е­не­чен­нән үзе­нең те­ле­фо­нын ур­ман ху­җа­сы­на бү­ләк итеп кал­дыр­ган. Моң ар­ка­сын­да да җир йө­зен­дә из­ге кү­ңел­ле ке­ше­ләр ар­та икән бит.

Ин­саф Сә­хә­бет­ди­нов, Ба­лык Бис­тә­се ра­йо­ны, Кү­гәр­чен ур­та мәк­тә­бе, 9нчы сый­ныф.