Тынлык авазы

Бу тынлыкны колак салып тыңла,

Ишетелер аваз: «Мең яшә!..»

Юк, эзләмә тавыш килгән якны —

Туган ягың сиңа эндәшә.

Сукмакларда эзең калган икән —

Алар сине мәңге хәтерләр.

Ап-ак көртләр, алларыңа чыгып,

«Без — якташлар!..» — диеп әйтерләр.

Тик син саклан кинәт кычкырудан:

«Хәтерлим!—дип.—Мин дә хәтерлим!

Ватаны бу, алмаштырмас иле

Минем тәүге мәхәббәтемнең!..»

Кышка калган миләш тәлгәшләре

Йөрәгеңдә, беләм, әй дөрләр.

Ак сагышлар, юлларыңда калкып,

«Без —сердәшләр!..» — диеп әйтерләр.

Тик син саклан кинәт кычкырудан,

Тынлык гамен, берүк, онытма,—

Туган ягың — синең серләреңне

Саклый торган изге ныгытма.

Монда сине һәрбер капка таныр,

Монда сине һәр йорт хәтерләр.

Урамдагы кое сиртмәләре

«Без кардәшләр!..» — диеп әйтерләр.

Ә син тыңла, колак салып тыңла,

Ишетелер аваз: «Мең яшә!..»

«Туган ягым минем, мең яшә!» — дип,

Үз йөрәгең синең эндәшә...