Әллә нишләде күңел...
Игътибарыгызга шагыйрь Кадыйр Сибгатуллинның искитмәле матур балалар өчен шигъри тәлгәшләрен тәкъдим итәбез.
Кораб йөзә бит суда
Йоклап торсам берзаман
өйдә беркем калмаган.
Елыйсы да бик килә,
еласаң... әти көлә.
Тукта әле чыдаем,
өйне карап чыгаем.
Әти бүлмәсе бикле,
Әйдә, кухняга киттек.
Ишеге аның ачык, –
чүмеч,.. чәнечке,.. кашык...
Түр якка барыйм әле.
Өстәл тулы китаплар, –
теләсәң кайсын актар.
Дәфтәр ачылып калган
анда кораб ясалган.
Мин абыйның корабын
озак итеп карадым.
Ничек белмәде икән,
ничек күрмәде икән? –
Корабның бит юлы юк,
йөзәр өчен суы юк.
Алдым карандашларын,
күп су ясый башладым.
Янына, астына да,
алдына, артына да
су тулды инде хәзер,
кораб йөзәргә әзер.
Өскә дә чәчерәттем,
аннан терәү терәттем:
йөзгән чакта аумасын,
авып суга батмасын.
Өйгә кайтып керделәр,
бу рәсемне күрделәр.
Абый, әни, әбиләр –
мине нишләп әрлиләр?
Бөтен җирен сызган, ди,
пычраткан, бозган, ди.
Дәрескә, ди, барасы,
укытучы карыйсы.
Кушканнар, ди, абыйга
чиста ясап барырга.
Озак кына чыдадым,
түзә алмый еладым.
Ышанмыйлар ник шуңа:
кораб йөзә бит суда.
Сусыз кораб ясарга
нигә кушканнар аңа?!
Җылы оек
Әти дә эшкә китә,
әни дә эшкә китә
ир-тә-ә белән, бик иртә.
Ә мин барам бакчага,
минем эшем бакчада.
Озак итеп киенәм,
үзем киенә беләм.
Әби һаман өйрәтә,
нәрсә киясем әйтә:
«Пәлтәңнең ки җылысын,
бүрегеңнең җонлысын.
Туңмасын, – дип, – аягың,
кайда җылы оегың?»
Тиз генә үзем табам,
батареядан алам.
Кулыма тотып карыйм,
бик җылы оекларым.
Әби: «Кимә, тукта!» – ди, –
болар суык, юка, – ди. –
Менә болары җылы,
болар бит сарык җоны”.
Кулыма тотып карыйм,
калынын алар калын...
Бер җылысы юк икән,
теге оек ут икән.
Аңламыйм шул әбине,
нигә алдалый мине?
Беләм, беләм, беләм бит,
суык оек киям бит.
Шатланып йөри
әти,
шатланып йөри
әби,
шатланып йөри
әни:
алып кайттылар
бәби.
Бик-бик сөендем
мин дә.
Аңламыйм тик
берни дә:
аларга бәби
нигә?
Сары түшәмгә
карап,
сары матчага
кадап
кактылар юан
кадак.
Өйгә бер бишек
кайтты.
Минем бишек! Кем
тапты!?
Әти кадакка
асты,
бәби керде дә ятты
әни өстенә
япты.
Ярар. Мин усал
түгел.
...Әллә нишләде
күңел...
Урамнан кергәч
караңгы булды:
безнең өй эче
төн белән тулды.
Бүлмәләр ачык,
ишекләр ачык;
карыйм күзләрне
зур итеп ачып, –
бөтен әйберләр
беттеләр качып.
Күренмиләр дә
атлар, гармуннар, –
уенчыкларым –
поезд-вагоннар...
Шунда тиз генә
бик якты булды:
безнең өй эче
көн белән тулды.
Лампочка яна,
әнә, күрәм ич;
бу лампочкага,
Кояш кергән ич!
Йоклый бала. Йөзе тыныч.
Керфекләре йомылган.
Йоклый бала. Сүздән түгел,
йоклый җырның моңыннан.
Көе бер үк, моңы бер үк –
кем генә җырламасын.
Аңлый аны – кайсы илдә,
кем генә тыңламасын.
Аналар чыгарган аны,
аналар язган аны.
Аналар җыры – бөек җыр,
җырда аналар җаны.
Җылыта Җир балаларын
йөрәктән чыккан җылы:
халыкларның уртак моңы –
илаһи бишек җыры.
Следите за самым важным и интересным в Telegram-каналеТатмедиа
Безнең телеграм каналга язылыгыз «Көмеш кыңгырау»
Нет комментариев