Без бит туганнар икән

 Күп­тән тү­гел без га­и­лә бе­лән әни­ем­нең ту­ган авы­лы Тү­бән Те­гер­мән­лек­кә ку­нак­ка бар­дык. Бу көн­не ан­да «Я­шә, чиш­мә!» ди­гән авыл бәй­рә­ме бул­ды. Әби­ем­нәр­нең өе чиш­мә­дән ерак тү­гел, шу­ңа кү­рә без­гә ерак ба­ра­сы бул­ма­ды. Ба­бай да әк­рен­ләп бәй­рәм ка­рар­га чык­ты. Бәй­рәм­гә авыл­даш­лар, ту­ган­нар, күр­ше­ләр, класс­таш­лар, ку­нак­лар җы­ел­ган иде. Ме­нә бәй­рәм баш­лан­ды. Кем­дер җыр­лый, кем­дер бии иде. Уен-көл­ке, җыр-бию бер ге­нә ми­нут­ка да тук­та­лып тор­ма­ды. Мин бел­мә­гән уен­нар: «Гөл­ба­ну», «Кап­ка­лы» уй­нал­ды. Бәй­рәм­не оеш­ты­ру­да баш­лап йө­рү­че Фә­нис абый як­таш ша­гый­рә­без Рә­си­мә апа Га­ри­фул­ли­на­ны би­ер­гә ча­кы­рып ал­ды. Рә­си­мә апа җыр­лап та җи­бәр­гәч, мин сок­ла­ну­ым­ны яше­рә ал­ма­дым. Ул әле без­гә яңа яз­ган ши­гырь­лә­рен дә укы­ды.

 Кү­ңел­ле бәй­рәм­нән соң без өй­ләр­гә та­рал­дык. Без дә әби­ләр­гә кайт­тык. Ашап-эчеп, ял итеп утыр­ган­да, ки­нәт без­гә кем­дер ки­леп кер­де. «А­пай, ни­хәл», – ди­ю­гә, мин аның ша­гый­рә Рә­си­мә апа икә­нен та­ны­дым. Рә­си­мә апа без­гә ту­ган да икән әле, ул әби бе­лән кү­ре­шер­гә кер­гән бул­ган. Ми­нем өчен бу ша­гый­рә бе­лән икен­че оч­ра­шу иде. Мин Рә­си­мә Га­ри­фул­ли­на­ны ра­йо­ны­быз­да «Гаф­фар дә­вам­чы­ла­ры» ки­чә­сен­дә күр­гән идем. Ә мо­ны­сы та­гын да үзен­чә­лек­ле оч­ра­шу бул­ды. Мин аның ту­га­ны бу­лу­ым бе­лән го­рур­ла­нам.

Ра­ми­лә Га­ри­по­ва, Ба­лык Бис­тә­се ра­йо­ны, Кү­гәр­чен ур­та мәк­тә­бе, 6нчы сый­ныф.