Әби белән мырау әкияте

Тик Мы­рау кур­кып тор­ма­ган, ур­ман­ның эче­нә үк ке­реп кит­кән. Ба­ра тор­гач аңа Аю оч­ра­ган. Аю әй­тә икән: «Мин си­не ашыйм!» – ди икән. Мы­рау­ның ко­ты алын­ган дип уй­лый­сыз­мы әл­лә? Бик ямь­сез итеп ыр­ла­ган ул, һәм дә сыр­тын ка­барт­кан. Аю шун­дук кур­кып ур­ман эче­нә шыл­ган.

Мы­рау та­гын ал­га та­ба кит­кән. Ба­ра икән, ба­ра икән... Кар­шы­сы­на Бү­ре ки­леп чык­кан. «Кем син? Кая ба­ра­сың?» – ди­гән бү­ре.  «Ме­нә ур­ман­га йө­рим әле, ми­нем рөх­сәт­тән баш­ка нин­ди җән­лек­ләр яшә­гә­нен тик­ше­рәм. Мин бу ур­ман­ның ху­җа­сы бит! –  ди­гән Мы­рау. «Бу нәр­сә кеч­ке­нә бул­са да явыз кү­ре­нә, ба­шым­ны бе­те­рер», – дип уй­ла­ган бү­ре һәм ку­ак­лар ара­сы­на ке­реп тә кач­кан.

Әле аңа төл­ке дә, ку­ян да оч­ра­ган. Алар да тиз ге­нә кур­кып ки­теп бар­ган­нар. «Нин­ди көч­ле икән бит мин!» дип сө­ен­гән Мы­рау. Һәм шул сө­е­не­чен ур­так­ла­шыр­га дип ки­ре өе­нә, әби­се яны­на кай­тып кит­кән. Бо­лай бул­гач, әби­сен дә як­лый ала­чак бит ин­де ул. Зе­рә яшә­ми!

Мы­рау­ны күр­гәч, әби бик сө­ен­гән: аша­ры­на сөт, ипи, эрем­чек бир­гән. Алар ике­се әле бик озак го­мер ки­чер­гән­нәр. Һәм Мы­рау ин­де әби­сен таш­лап бер­кая да кит­мә­гән. Без­нең әки­ят тә шу­ның бе­лән бет­кән.

Ди­нис­лам Га­сый­мов, Кук­ма­ра ра­йо­ны, Ар­па­яз авы­лы.