Мин андый малай түгел!

Автобус тулы халык. Суык дип тормыйлар, авылларына кайталар.

Минем янымда ун яшьлек бер малай туры килде.

—  Каникулга әбиләргә кайтам, — диде ул, кулындагы тортка ишарәләп, һәм кинәт кенә теманы үзгәртте: — Ә беләсеңме мин ничек акча эшлим?

—  Ничек?

—    Мин базардан ручкаларны тартмасы белән алам да, мәктәптә берәмләп сатам.

—  Алалармы?

—  Ручкасы бетсә нишләсен — ала. Мин бит күпкә арттырмыйм, биш-алты сумга гына.

—  Чынлапмы?

—  Әйе... Ә без туганнан туган абыем белән җәй көне авылда да акча эшләдек.

—  Ничек итеп?

—  Юл буеннан тимер-томыр җыеп тапшыр­дык. Аннары шул акчага күп итеп шоколад алдык. Үзебез эшләгән акча булгач күңелле икән.

—  Шулай шул, — дидем. — Тик ул акчага начар әйберләр сатып алма инде.

—  Сез нәрсә, мин андый малай түгел.

Акча турында гына түгел, тагын әллә нәр­сәләр хакында сөйләштек без Алмаз белән: җәй, су коену, кыш, чана шуу... Мин уйлый белмәгән әйберләрне уйлый белә иде бу малай.

«Мин андый малай түгел» дигәне колакта һаман да чыңлый.