Кара каен

Йокыдан  уянгач, әтием  тавышын ишеттем:
- Габделкави улым кайда минем?
- Кайда булсын,  мич башында!

- Нишли ул анда?

- Нишләсен, йоклый...

Шулчак мин мич башыннан  сикереп  төштем дә әтигә сыенып болай дидем:

- Әтием, бер шигырь сөйлимме?

-Сөйлә, улым!

Мин  шигырь  сөйләргә  керештем:

         Аста бишмәт,     

         Өстә бишмәт,-

         Бишмәттә  түгел хикмәт,

         Икмәктә икән  хикмәт.

- Кем  шигыре бу?

- Кемнеке  булсын, үземнеке. Төшемдә  чыгардым мин аны, бик тә ашыйсым килде дә... Күк  йөзе – икмәкне, йолдыз  тозны хәтерләтте.

-Бу шигырьне  син дәфтәргә язып куй, йә онытырсың.

- Яза белмим шул әле мин, әти.

- Соң, алайса, синдә шигырь ничек туа соң?

- Үзеннән-үзе, минем башта бер  тубал  шигырь  ята.

- Башың  тубалга әверелмәсен, сак бул. Шигырь белән маташмасаң да ярый дип әйтүем. Укырга, язарга, санарга өйрән.

Колхоз бригадиры булып эшләүче әтием шулай кисәтә.