Әни белән бергәләп бәйләдек без Шүрәле

Ко­яш нур­ла­ры­на җы­лы­нып чык­кан агач бө­ре­лә­ре, кош­лар­ның ма­тур сай­рау­ла­ры ти­рә-юнь­гә ямь өс­ти. Та­би­гать­нең шу­шы ма­тур миз­гел­лә­рен­дә кү­ре­нек­ле ша­гый­ре­без Габ­дул­ла Ту­кай дөнь­я­га кил­гән. Мин Ту­кай абый яз­ган­нар­ны яра­тып укыйм. «Эш бет­кәч уй­нар­га ярый», «Су ана­сы», «Кы­зык­лы шә­керт» ке­бек әсәр­лә­ре бе­лән ул без­не ях­шы бу­лыр­га өй­рә­тә.

Мин һәр ел­ны Ту­кай ту­ган кө­не­нә үзем­чә әзер­лә­нәм. Бы­ел «Шү­рә­ле» поэ­ма­сын өй­рән­дем һәм әни­ем бе­лән Шү­рә­ле кур­ча­гы бәй­лә­дек. Чын та­тар Шү­рә­ле­се бул­сын дип, ба­шы­на тү­бә­тәй дә ки­ерт­тек.