Җиңелә белмим

Ләйлә Нуриева, Актаныш районы, Пучы мәктәбе. 

Ии, җиңелә белсәң, әйбәт булыр иде дә бит. Мин җиңәргә яратам шул...

Мине кечкенәдән бәйгеләрдә катнаштырып, кунектерделәр, чыныктырдылар. Кеше арасында кыю булырга өйрәндем, күп кенә дуслар белән таныштым, үземә яңадан-яңа өлкәләрдә ачышлар ясадым. Берсеннән берсе кыенрак булган максатлар куеп, аларга ирештем, шуннан чыгып биек-биек үрләргә үрмәләдем. Үрмәләүдән әле хәзер дә туктамыйм. Бөтен булган бәйгеләрдә катнашып торам. Күп очракта алдынгы урыннарда баргач, миңа түбән урын алу яисә бөтенләй урынга кермәү күңелемә авыр. Бу коллектив белән уртак  булса да үземнеке булса да, барыбер бер төрле кабул ителә. Мин җиңелә белгән кешеләргә сокланып карыйм. Ләкин бу мин алдынгы урыннарны алудан туктыйм дигән сүз түгел. 

Аза­лия Хай­бул­ли­на, Ту­кай ра­йо­ны, Кал­маш мәк­тә­бе.

Әни бе­лән ки­ле­шәм

Җи­ңел­гән чак­ла­рым күп бул­ма­ды. Кеч­ке­нә­рәк ва­кыт­та үп­кә­ли һәм елый идем. Хә­зер алай ук авыр тү­гел. Үс­тем бит ин­де хә­зер. Фи­кер йөр­тү­ем дә үз­гәр­де. Хә­зер җи­ңел­сәм, икен­че тап­кыр ныг­рак ты­ры­шыр­га ки­рәк, дим. Әни: «Җи­ңү мө­һим тү­гел, кат­на­шу­ың мө­һим», – ди. Мин дә хә­зер аның бе­лән ки­ле­шәм. Бәйгедә үз кө­чеңмне сы­ный­сың, баш­ка­лар­ны кү­рә­сең. Бу ал­да­гы бәй­ге­ләр­дә кат­на­шыр­га сти­мул би­рә.

Аза­лия Са­би­то­ва, Ар­ча ра­йо­ны, Ашыт­баш мәк­тә­бе.

Дус­лык җи­ңү­ен ярат­мыйм

  Үз те­лә­ге­без­гә ире­шеп кил­гән җи­ңү - әй­бәт күр­сәт­кеч. Ул, без баш­ка­рып чы­кан эш­нең ях­шы нә­ти­җә­се бу­лып то­ра. Шул тик­лем ке­ше­не уңай хис-ки­че­реш­ләр бе­лән ба­е­та, ки­лә­чә­ге өмет­ле бу­ла­сы­на ыша­ныч өс­ти. Бәй­ге­ләр­дә, төр­ле иҗа­ди пре­ми­я­ләр­дә, спорт ярыш­ла­рын­да кат­на­шып приз­лы урын яу­ла­сак, шат­лы­гы­быз эче­без­гә сый­мый ин­де. Шу­лай бу­лыр­га ти­еш­тер дә. Бу миз­гел­лек рә­хәт­лек ва­кыт бе­лән ты­на баш­лый, шат­лык хи­се кү­ңел ты­ныч­лы­гы­на әй­лә­нә. Күп­ме йо­кы­сыз төн­нәр, ни­ка­дәр ты­рыш­лык, бор­чы­лу­лар юк­ка бул­ма­ган икән дип, ти­рән су­лыш ала­сың. Тик, җи­ңе­лә кал­саң? Үзең­нән күп өлеш, күп көч кер­теп тә, ки­нәт абын­саң бик авыр бу­ла­чак, бил­ге­ле.  Тор­мыш­та мин ак­тив бу­лыр­га ты­ры­шам. Зур те­лә­гем – нин­ди шарт­лар­га эләк­сәм дә, юга­лып кал­мау.  Күп бәй­ге­ләр­дә кө­чем­не сы­нап ка­рыйм. Үз эшең­нең ма­тур нә­ти­җә­сен кү­реп сө­е­нү – ис­кит­кеч ха­ләт. Тик ме­нә җи­ңе­лә кал­сам, миз­гел эчен­дә бу­шап кал­ган ке­бек бу­лам. Ул ва­кыт­лар­да ми­не ба­ры бер акыл­лы фи­кер ка­нат­лан­ды­рыр­га сә­ләт­ле. «Җи­ңү тү­гел, җи­ңе­лү фай­да­га». Ти­рән­рәк фа­раз­ла­сак, җи­ңеп син шат­ла­на­чак­сың, ку­а­ны­чың ар­та­чак. Һәм... Шу­ның бе­лән шул. Ә җи­ңе­леп син үз өс­тең­дә эш­ләү­нең за­рур­лы­гын аң­ла­я­чак­сың. Бу сүз­ләр бе­лән үзең­не ты­ныч­лан­дыр­саң, икен­че юлы уңыш­ка ире­шү их­ти­ма­лы зур бу­ла­чак.

Җи­ңе­лү­гә кил­гән­дә.  Мин мәк­тәп кү­лә­мен­дә­ге ярыш­лар­да, бәй­ге­ләр­дә дус­лык җи­ңү­ен ярат­мыйм. Сә­бә­бе: мәк­тәп ул – ке­ше­не олы тор­мыш­ка аяк ба­сар­га әзер­ли. Үзе­без­дә­ге кон­курс­лар­да җи­ңеп ки­лер­гә ия­лә­неп, тор­мыш итә баш­ла­гач, авыр­рак бу­ла­ча­гы­на ина­на баш­лый­быз, җи­ңе­лү­нең нәр­сә икә­нен бе­леп ка­ра­ма­гач, без­гә та­гын да кы­ен­га ки­лә.

Рәй­сә Аб­дул­ли­на, Бал­тач ра­йо­ны, Ка­ра­ду­ган гим­на­зи­я­се

Мин пер­фек­ци­о­нист

Тор­мыш­та җи­ңү­ләр төс­ле ук, җи­ңе­лү­ләр дә бик күп. Мин хол­кым бе­лән пер­фек­ци­о­нист, ягъ­ни бер­кай­чан да, нин­ди ге­нә уңыш­ка иреш­сәм дә, ка­нә­гать бу­ла бел­мим. Бу шул­ка­дәр дә авыр. Бел­сә­гез иде, һәр­бер җи­ңе­лү ми­нем өчен ахыр­за­ман төс­ле, озак үзе­мә ки­лә ал­мый­ча ин­те­гәм. Кыс­ка­ча­рак әйт­сәм, мин үзе­мә ар­ты­гын­нан күп та­ләп­ләр ку­ям, һәм алар­га ире­шә ал­ма­сам, үз-үзем­не га­еп­лим. Бик тә җи­ңе­лер­гә өй­рә­нә­сем ки­лә, дө­рес­рә­ге,  җи­ңе­лү­ләр­не ты­ныч ка­бул итәр­гә.

Ми­нем­чә, ру­хи як­тан нык ке­ше­ләр ге­нә җи­ңе­лә бел­гә!

Әмир Фәр­хул­лин, Ма­ма­дыш ра­йо­ны, Җән­лек сов­хо­зы мәк­тә­бе

Кон­курс кы­на

Җи­ңе­лү­ләр­не мин алай ук на­чар ки­чер­мим. Алар һәр­ва­кыт­ та нин­ди­дер сә­бәп ар­ка­сын­да бу­ла ала (кай­ва­кыт­ны сә­бәп син­нән  тор­мый). Әл­бәт­тә, урын ал­ма­гач, кә­еф на­ча­рая һәм ачу ки­лә. Сә­бә­бе үзем­дә бул­са, «Бу тор­мыш тү­гел, кон­курс кы­на», – дип үз-үзем­не ты­ныч­лан­ды­рам һәм ял­гыш­лар өс­тен­дә эш­ләр­гә ты­ры­шам.