Бәхәс

«10 сыйныф» дип язылган, бер генә күгәндә асылынып торган калтырча ишекне аягы белән тибеп ябып, менә торган баскычка таба атлады.

Нәрсә ул менә торган баскыч, дисезме? Әфлә­түнев укый торган мәктәп ике катлы һәм аның ике башында ике катны тоташтыручы ике бас­кыч бар. Тәнәфестә бер төркем ашханәгә йөге­рүче укучылар икенче төркемгә бәрелеп, авария килеп чыкмасын өчен, мәктәп директоры махсус карар кабул иткән: баскычларның берсеннән фәкать менәргә, икенчесеннән фәкать төшәргә! Әлеге карарны үтәмәүчеләр «Тәртипсезләр дәф­тәре »нә языла һәм дүшәмбе көнне була торган линейкада аларның фамилияләре бөтен укучы­лар алдында кычкырып әйтелә.

Шулай итеп, Әфләтүнев, өстән аска юл тотуы­на карамастан, менә торган баскычка атлады.

— Моннан төшәргә ярамый! — дип, каршына чыккан дежур малайны колагыннан тотып кына читкә алып куйды һәм аска төшеп китте. Юлын­да очраган бәләкәй малайлар стенага елышып аңа юл бирде — ул аларның кайсына аяк чалды, кайсының башына «шалбан» биреп китте.

Әфләтүневнең кем икәнен чамалый башла­дыгызмы? Алайса, аның ничек итеп җыешты­ручы Маһинур әбигә сүгенүен, «Безнең отлич­никлар» дигән стендка ботинкасын ышкып китүен, яшь укытучы Гөлиягә «ялгыш кына» аяк чалуын тәфсилләп язып тормыйбыз. Кыскасы, тагын ике минуттан ул бишенче сыйныфлар янына кереп, аксыл чырайлы, сипкелле малай янында басып тора иде инде:

— Дөрес булса, сине бәхәстә һәрвакыт җиңә диләр? — Әфләтүневнең иреннәре алда булачак кызыкны тоеп мыскыллы елмая, күзләре төссез һәм нурсыз иде.— Бәхәсләшәбезме?

Берничә секунд тынлыктан соң сипкелле малайның зәгыйфь тавышы ишетелде:

— Бәхәсләшик... Нәрсә дип бәхәсләшәбез соң?

Әфләтүневнең мыскыллы елмаюы көчәя төште:

— Сине гений диләр бит! Уйлап тап берәр нәрсә!

Сипкелле малай чак кына уйланып торды:

— Ярый. Алайса... Алайса менә болай. Әйтик, мин синең маңгаеңа ун тапкыр чиертәм һәм син миңа... моның өчен рәхмәт әйтәчәксең!

Әфләтүнев шаркылдап көлеп җибәрде:

— Шә-ә-п!.. Шәп әйттең! Мин сиңа рәхмәт әйтәчәкмен! Ха-ха-ха... Супер! Шәп! Ну, нәрсә­дән бәхәсләшәбез? Шоколадтан! Килештекме?!

— Килештек!—диде сипкелле малай, бә­ләкәй кулын сузып.— Түлке иртәгә чиертәм, ярыймы ?

Малайлар учны учка шапылдатты.

Иртәгесе көн озак көттермәде. Сөйләшен­гән вакытта, мәктәп ишегалдының аулак поч­магында Әфләтүнев сипкелле малайны көтеп тора иде инде.

— Йә?! —диде ул, иренен чалшайтып. Сипкелле малай ашыкмый гына кулларын

төкрекләде, җиңнәрен сызганды һәм аяк очла­рына үрелеп тәмләп кенә, Әфләтүневнең маң­гаена чиертә башлады:

— Бер! Ике! Өч!.. Ун!

Әфләтүнев кызарган маңгаен ышкып алды:

— Ну! — диде ул усал гына.— Әйттеме рәх­мәт дип? Ә?!. Чыгар «Сникерс»ыңны, көчек! Юкса...

Сипкелле малай авыр сулап куйды.

— Син җиңдең...— диде ул, тонык тавыш белән.

Әфләтүнев йодрыкларын уйнатып алды:

— Шулай, энем, моннан соң бәхәстә һәркем­не җиңәм дип әтәчләнеп йөрмә, яме! Булды­ра алганыңны гына эшлә! — ул көндәшеннән шоколадны йолкып диярлек алды һәм йодрык­ларын кесәсенә батырып, эре-эре адымнар белән китеп бар... юк, китәргә өлгермәде, сип­келле малайның карлыккан тавышы аны тук­тарга мәҗбүр итте.

— Абый... Әйтмәм дә дигән идем инде... Ни... Әнә тегендә, өянке артында муеннарына би­нокль аскан ике малайны күрәсеңме?.. Ие, ие, син гел маңгайларына «шалбан» биреп китәсең аларның... Кичә шулар белән дә бәхәсләшкән идем мин, «бармагымны төкрекләп, Әфләтүневнең маңгаена ун тапкыр чиертәчәкмен», дип... Биш шоколадка бәхәсләшкән идем, абый...

Әфләтүневнең тамак төбеннән «ык» дигән шөкәтсез тавыш чыкты, күзләре акайды, йод­рыклары төйнәлде, ул ачуыннан көндәшенә ыргылды, әмма сипкелле малайдан җилләр ис­кән иде инде.