Бик күп истәлек анда...

Әби­ем­нең сан­ды­гы

Әби­ем­нең сан­ды­гын­да

Бик күп ис­тә­лек ята.

Бер­сен ала, бер­сен куя –

Әби сан­дык бу­ша­та.

Үзе сөй­ли ис­тә­лек­ләр:

«Мо­ны­сы – ба­баң бү­лә­ге».

Без­нең өчен ба­бай үр­нәк,

Ул – әби­нең те­рә­ге.

Әби чик­кән ак кулъя­у­лык –

Сан­дык­ның бер би­зә­ге.

Мин дә чи­гәр­гә өй­рә­нәм,

Кар­шым­да бар үр­нә­ге.

Сан­дык ту­лы дәү әни­нең

Ис­тә­лек­лә­ре бе­лән.

Үт­кән­гә кай­тып ки­лер­гә

Мин әби­е­мә ки­ләм.

Чул­пан Ри­зат­ди­но­ва, Ту­кай ра­йо­ны, Күз­кәй мәк­тә­бе.

Әби­ем сан­ды­гы

Ка­дер­ле әби­е­мә

Бер көн ку­нак­ка кайт­кач,

Со­ра­дым мин ты­ныч кы­на

Икәү йок­лар­га ят­кач:

– Әйт әле, әбе­кә­ем, сез,

Ни­ләр ки­еп йөр­де­гез?

Без­нең ке­бек джин­сы чал­бар,

Фут­бол­ка­лар ки­де­гез?

– Юк, бә­би­ем, бә­бе­кә­ем,

Джин­сы чал­бар ки­мә­дек.

Ан­дый ки­ем бар икә­нен

Без бит хәт­та бел­мә­дек.

Ир­түк тор­гач әби­ем

Сан­дык яны­на кил­де.

Җы­ер­чык­лы кул­ла­ры

Чик­кән күл­мәк­кә ти­де.

– Әй, бә­би­ем, бә­бе­кә­ем,

Ян­на­ры­ма кил, – ди­де.

Без нәр­сә ки­еп үс­кән­не

Ме­нә ка­ра, бел, – ди­де.

– Мо­ны­сы ме­нә күл­мә­гем.

– Мо­ны­сы бу­лыр кам­зу­лым.

Яшь ча­гым­нан сак­лан­ган

Хә­зи­нәм­нең иң зу­ры.

Мо­ны­сы – ми­нем ак кал­фа­гым,

Әни­ем бир­гән те­геп.

Чит-чит­лә­рен мәр­җән бе­лән

Әби­ем бир­гән чи­геп.

Бар ки­е­ме чи­гел­гән,

Бар ки­е­ме би­зәл­гән!

Бу сан­дык­та шул ка­дәр­ле

Бай­лык ба­рын кем бел­гән?

Мон­дый ма­тур ки­ем­нәр­не

Ни­гә без дә ки­ми­без?

Та­тар хал­кы ки­е­ме­нең

Ма­тур­лы­гын күр­ми­без?

Мәк­тәп­тә­ге бер бәй­рәм­дә

Ми­не кү­рер­сез әле.

Әби­ем­нең күл­мәк­лә­рен

Ки­еп ки­лер­мен әле.

Ка­ми­лә Зы­ят­ди­но­ва, Ту­кай ра­йо­ны, Бик­лән мәк­тә­бе.