Сентябрьдән җәй исе килә!

Җәй­нең бер кө­не

Җәй­нең эс­се, ко­яш­лы кө­нен­дә без, га­и­лә­без бе­лән җы­е­нып, Кан­дыр­күл­гә кит­тек. Юл­да бар­ган­да, Та­тарс­тан, Баш­кор­тос­тан рес­пуб­ли­ка­ла­рын ка­рап, ча­гыш­ты­рып, сөй­лә­шеп бар­дык. Баш­кортс­тан­ның та­би­га­те бик ма­тур. Тау­лар­ны агач­лар би­зәп то­ра, ә бо­лын­нар­да хуш ис­ле чә­чәк­ләр үсә.

Кан­дыр­күл­гә ки­леп җит­кәч, мин якын дус­тым­ны оч­рат­тым. Без аның бе­лән бер­гә су­да йөз­дек, су ас­ты дөнь­я­сын кү­зәт­тек, көй­мә­дә йөз­дек.

Күл бу­ен­да шаш­лык кыз­дыр­дык һәм, ба­лык то­тып, уха пе­ше­реп аша­дык. Бик кү­ңел­ле бул­ды!

Кә­рим Има­мов.

Җи­ләк­ле җәй

Мин җәй көн­нә­рен авыл­да әби­ем янын­да үт­кәр­дем. Бер­көн­не әби ми­не җи­ләк­кә алып кит­те. Җәй­ге ир­тә шун­дый ма­тур иде. Тал­гын гы­на җил исә, кош­лар сай­рый, чи­керт­кә­ләр җыр­лый. Әби­ем бе­лән бер чи­ләк тәм­ле, кы­зыл җи­ләк­ләр җый­дык. Ан­нан соң уты­рып чәй эч­тек тә өй­гә кай­тып кит­тек. Җәй­нең бер кө­не ме­нә шу­лай хуш ис­ле җи­ләк­лә­ре бе­лән ис­тә кал­ды.

Ти­мур Фа­тый­хов.

Чик­лә­век­кә бар­дым

Бы­ел җәй җи­ләк ке­нә тү­гел, чик­лә­век тә күп бул­ды. Җәй­нең бер кө­нен­дә мин дә ба­бам һәм әти­ем бе­лән ур­ман­га чик­лә­век җы­яр­га бар­дым. Бу ми­нем бе­рен­че тап­кыр чик­лә­век­кә ба­ру­ым иде. Әти кап­чык­ны му­е­ны­на асып куй­ды, чөн­ки ике кул да буш бу­лыр­га ти­еш: агач­ны бер кул бе­лән бө­гү авыр. Мин чик­лә­век­не ас­та­гы бо­так­лар­дан гы­на җый­дым.

Озак та йөр­мә­дек, ике кап­чык­ны ту­ты­рып, өй­гә кай­тыр­га чык­тык. Юл­да мин эз күр­дем. «Кы­зым, бу – по­ши эзе», – ди­де әти.

Өй­гә кай­ту бе­лән, чик­лә­век ашар­га утыр­дым. Тәм­ле­ле­ге...

Ки­лә­се ел­да та­гын чик­лә­век җы­яр­га ба­рам.

Ри­а­на Са­фи­на.

Ба­лык то­тар­га яра­там

Авы­лы­быз­ны ике­гә бү­леп ел­га ага, ерак тү­гел ге­нә кеч­ке­нә күл­ләр дә бар. Көн са­ен ди­яр­лек, мин дус­ла­рым бе­лән ба­лык­ка йөр­дем. Су бу­ен­да уты­ру­ның рә­хәт­лек­лә­рен язып кы­на бе­те­реп бул­мый. Тып-тын, су өс­те тип-ти­гез... Якын­да гы­на төр­ле кош­лар сай­рый, кыр үр­дәк­лә­ре йө­зә, тор­на­лар очып ки­тә... Шул ва­кыт­та ба­лык чирт­сә, мин­нән дә бә­хет­ле ба­ла юк ин­де! Ә ин­де чи­ләк бе­лән кайт­ка­ным­ны күр­сә­ләр, Мур­зик бе­лән Рекс кап­ка тө­бе­нә чы­гып кар­шы ала­лар иде. То­тыл­ган ба­лык­лар­ның кай­сы­сын чис­тар­тып кыз­дыр­дык, кай­сы­сын бак­ча­да­гы күл­гә җи­бәр­дем. Та­вык-че­беш­ләр­гә дә эләк­те әле.

Бу­лат За­ри­пов.

Хы­ял кө­не

Ба­ры­быз да хы­ял­ла­ныр­га яра­та. Ми­нем хы­я­лым бу җәй­дә тор­мыш­ка аш­ты. Дүр­тен­че июль көн­не! Бу көн­не мин го­ме­рем­дә бе­рен­че тап­кыр диң­гез күр­дем! Кү­ңе­лем оны­тыл­мас­лык хис-ки­че­реш­ләр бе­лән тул­ды. Яр буе, зәң­гәр су, дул­кын­нар, ко­яш баюы... Ах, диң­гез, син бө­ек һәм ку­әт­ле, тыл­сым­лы һәм ис­кит­кеч! Рәх­мәт си­ңа, җәй!

Ви­ле­на Сә­лә­хет­ди­но­ва.

Авыл­да

Җәй­не мин авыл­да үт­кә­рер­гә яра­там. Авыл­ның саф һа­ва­сы, ты­ныч­лы­гы ми­не үзе­нә җә­леп итеп то­ра. Кош­лар сай­ра­вы­на, хуш ис­ле чә­чәк­ләр­гә сок­ла­нып, һәр кө­нем­не ма­тур итеп үт­кә­рер­гә ты­рыш­тым.

Ми­нем ту­ган кө­нем июнь аен­да. Бы­ел ту­ган кө­не­мә дус­ла­рым­ны ча­кыр­дым. Алар ми­не кот­ла­ды­лар, бү­ләк­ләр алып кил­де­ләр. Без ма­тур итеп, җыр­лап, би­еп бак­ча­да утыр­дык. Торт бе­лән чәй эч­тек. Бу көн­не мин ае­ру­ча да бә­хет­ле идем. Әти-әни­ем исән-сау, ярат­кан дус­ла­рым ми­нем бе­лән бер­гә. Алар ми­не хөр­мәт итә­ләр. Мин бу як­ты дөнь­я­га бик рәх­мәт­ле­мен.

Гү­зәл Ма­ма­ю­су­по­ва.

Бер­гә рә­хәт!

Бу җәй­не без бө­тен га­и­лә­без бе­лән җи­ләк җы­яр­га бар­дык. Көн ко­яш­лы һәм бик эс­се иде. Ур­ман­га кил­гәч, мин үлән, чә­чәк­ләр һәм җи­ләк исен сиз­дем. Кү­бә­ләк­ләр оча, чи­керт­кә­ләр си­ке­рә.

Җи­ләк бик күп иде. Чи­лә­гем­не ту­тыр­гач, әни­е­мә ма­тур чә­чәк­ләр бәй­лә­ме җый­дым. Ур­ман­да ми­ңа бик оша­ды, бу көн ае­ру­ча кү­ңел­дә кал­ды. Ки­лә­се ел­га да шу­лай бер­гә­ләп җи­ләк җы­яр­га ба­рыр­быз дип өмет­лә­нәм.

Ру­зи­лә За­ки­ро­ва.

Ту­ган көн

21нче ав­густ­та ми­ңа 12 яшь тул­ды. Ир­тән­нән үк те­ле­фо­ным бер дә ты­нып тор­ма­ды. Төш­ке аш ал­дын­нан, үз­лә­ре үс­тер­гән җи­ләк-җи­меш­ләр­не тө­яп, әби бе­лән ба­бам кил­де. Алар­дан соң, ро­за чә­чәк­лә­ре, яңа са­мо­кат то­тып, әти­ем кайт­ты. Төш­ке аш­та бик кү­ңел­ле итеп, ми­нем бә­лә­кәй чак­лар­ны ис­кә тө­ше­реп, та­бын ар­тын­да утыр­дык.

Ки­чен мин ип­тәш кыз­ла­рым бе­лән шә­һә­ре­без­нең үзәк пар­кы­на бар­дым. Ан­да бик күп атт­рак­ци­он­нар­да атын­дык. Шәп көн бул­ды ул!

Әди­лә Гый­лә­җе­ва.