Әби­ем тө­се

Әти­ем­нең әни­се Гөл­нур исем­ле. Бы­ел җәй кө­не әби­ләр­гә кайт­кач әби­ем ми­не ча­кыр­ды да: «Кы­зым, син хә­зер зур ин­де, мин си­ңа үзе­без­нең хә­зи­нә­не күр­сә­тәм», – дип, зур гы­на сан­дык­ны ач­ты. Ан­нан сар­га­еп бет­кән дәф­тәр­не чы­гар­ды. Әби­ем­нең әни­се Сә­рия исем­ле бул­ган. Ул без­нең авыл­да мә­дә­ни­ят йор­тын­да эш­лә­гән. Әби­ем ши­гырь­ләр язар­га ярат­кан. Без бу ши­гырь­ләр­не әби­ем бе­лән бер­гә укы­дык. Әни­ләр, ба­ла­лар, ту­ган авыл ту­рын­да күп ши­гырь­ләр яз­ган ул. Әби­ем укы­ган­да ела­ды, кү­рә­сең, ул әни­сен бик са­гы­на, ах­ры­сы. Ул ела­гач, ми­ңа да яман­су бу­лып кит­те.

Ме­нә син ты­ры­шып укы­саң, син дә шу­лай ма­тур-ма­тур ши­гырь­ләр язар­сың, ди әби­ем. Бу без­нең хә­зи­нә­без! Әле та­гын бик ма­тур гә­рә­бә төй­мә­сен дә күр­сәт­те ми­ңа. Аны аңа ба­бам бү­ләк ит­кән, сап-са­ры ма­тур төй­мә­ләр­дән те­зел­гән му­ен­са ул.

Бу ми­нем әби­ем­нең «тө­се», ди әби­ем. Без аның бе­лән дәф­тәр­не, төй­мә­не дә ма­тур­лап ки­ре сан­дык­ка са­лып куй­дык.

За­ри­нә Мос­та­фи­на, Ту­кай ра­йо­ны, Иш­ти­рәк авы­лы