Көндәлеккә җәза бирдем

– Ма­рат, ниш­ләп си­нең көн­дә­ле­гең поч­мак­та ята?

– Әни, мин аңа җә­за бир­дем!

***

– Се­ңе­ле­се апа­сы­ның ма­ни­кю­рын кү­рә дә ап­ты­рап:

– Син агач­лар­га үр­мә­ләр­гә җы­ен­дың­мы әл­лә? – ди.

***

– Ба­бай, ә син кеч­ке­нә бул­ган идең­ме?

– Әйе, ба­ла­ка­ем, мин дә кай­чан­дыр бәп-бә­лә­кәй идем.

– Ма­лай­лар си­нең пе­лә­шең­нән көл­гән­нәр­дер ин­де, әйе­ме?

***

– Улым, дә­рес­лә­рең­не ка­ра­дың­мы әле?

– Әйе.

–Кай­чан? Һа­ман те­ле­ви­зор кар­шын­да бит син.

– Рек­ла­ма ва­кы­тын­да, әни!

***

– Улым, ко­лак­чын­на­рың­ны сал ин­де. Му­зы­каң ми­ңа ка­дәр ише­те­лә. Саң­гы­рау­ла­на­сың бит!

– Рәх­мәт, әни, мин аша­дым ин­де.