Сөенче кар

СӨЕНЧЕ КАР

Бүген җиһан
шундый ап-ак:
Бәхеткә йөрәкләр тар!
Хәтта 
иртә таңнан
торып,
Каргалар сөенә:
— Кар, кар-р-р?!.

ТӘҮГЕ БУРАН

Йөгәнсез 
бер яшь
айгырдай,
И чаба тәүге буран —
Качамы көзге яңгырдан,
Хәтта башланмый борын?

Изге Киек Каз юлына
Омтыла ул көнозын.
Мин дә яшим 
шул Галәмдә,
Тоеп Мәңгелек Тозын...

Йөгәнсез 
бер яшь
айгырдай,
Чабам чая чор буйлап,-
Балачагым урамында
Бураннар кала уйнап!..

КЫШ КӨНЕ ОЯЛАРЫ

Кыш көне оялар бушый —
Җылысыз, җансыз кала.
Сагыш моңын,
сихер шанын
Аларга буран сала.

Кыш көне оялар елый,
Ачы салкыннар йотып...
Тик кайвакыт ак ояда,
Кояшлы мизгел отып,
Ак җырлар
чыга шытып!

ШАРЛАМА

— Бозлы елга, 
син кайлардан?
— Бозлыклы
котыплардан!

Чәчрәү-шарлаулы
тамчылар
Таудан аска очалар,
Алар 
сихри акробаттай
Мине тотып кочалар.

КЫШ КОЯШЫ

Кышкы күккә бактым: 
һаман
Кояш назлы елмая —
Елмая мине үз күреп,
Мәңге сөенчел мая!

Аллах-бабай бу маяны
Нәкъ безгә васыять иткән:
Шуңа — бүген! —
кырыс җил дә,
Назлап сыйпалый биттән.

АП-АК АВЫЛ

Зәңгәр хыял. Ап-ак давыл.
Давыл эчендә авыл.
Авылымда
безнең юллар
Нигәдер бик еш аймыл...

Эңгер-меңгер төшкән мәлдә
Эзлим сөйгәнем эзен.
Тик соң бугай. 
Ак ятьмәләр
Каплаган сагыш көзен.

АВЫЛДА АК ТУЙ

Кар дусларым кунак килде —
Күктән ак моң сибелә:
Авыл буйлап ак туй йөри
Ак сөлге-җырлар белән!

Ак тургайлар мактау җырын
Ак киленгә багышлый.
Авыл халкы ап-пакъ туйда
Белми кайгы-сагышны.

Ак бәхетләр юрап, уйный
Ак тальянында буран,
Буран белән бергә бии
Кар-кунак тулы урам.

КЫШКЫ АЛАНДА

Көрт өстендә бии нурлар.
Аланда — бию залы.
Йөрим хөрмәтләп
вә зурлап
Мин — гашыйк! — бүген аны.

Үзем дә, дускайлар, биим:
Укытучым — Кояш бии!
Саескан да миңа кушыла,
Бу — сәер кеше, дими.

Кышкы алан — биюзалда
Ал нурлар хөкем сөрә:
Җил-курайның шаян сазы
Хыялый моңнар үрә!

ЗУР ХЫЯЛ

Олы юлдан барабыз —
Бураннарын ярабыз:
Күрше авылга,
мәктәпкә
Бара-бара, арабыз.

Болай ерак йөрмәс идек —
Бердәнбер шул чарабыз:
Үзебездә мөгәллим юк —
Ансыз укып карагыз?..

Шуңа күрә гел бер хыял
Төшләремә кергәли:
Үзем, абый булып үскәч,
Булганым зур мөгәллим!

БУРАН МИЗГЕЛЛӘРЕ

1.

Гүя кардан көртләр өя
Тупылдан туган буран.
Әллә инде
кыш адашкан,
Әллә пакъланган урам?

Ак сихрилек уртасында
Сокланып басып торам:
Зураеп һәм матурланып
Киткән бер көндә урам!

2.

Күлгә барып җитү белән,
Гуя чумдык ак бәскә.
Бу бит —
сыерчык бураны.
Ничек аны белмәскә!

Көмештәй чал, 
тундай җылы,-
Җиргә сарылып ята.
Аяклар көрттә түгелдер -
Серле мамыкта бата.

3.

Чү! Буран балкышын күмеп,
Тылсымлы курай уйный!
Шул пакъ мизгелләргә
күңелем
Бүген сокланып туймый!

БУРАНДАГЫ АЙ

Сәерсенеп айга карый
Фонарь-утлар урамда:
«Әллә инде безнең әни —
Бу зур лампа? 
Буранда
Безгә үрнәк булып
балкый
Ул, юлчыларга һәркөн
Дөрес юнәлеш күрсәтеп,
Гүя галәми факел!
«Адашмасын, — 
дия бугай, –
Адәм буран-орышта,
Тынгысыз 
адымнар белән
Ашыгып бу тормышта.»