Көнләшербез инде...

Мәк­тәп ел­ла­ры, мө­га­ен, ба­ла­чак­ның, үс­мер­чак­ның иң гү­зәл чор­ла­ры­дыр. Мәк­тәп­тә син укый­сың, үзең өчен яңа нәр­сә­ләр ача­сың, ә иң мө­һи­ме, баш­ка ба­ла­лар бе­лән ара­ла­ша­сың, яңа дус­лар та­ба­сың, сый­ныф­таш­ла­рың бе­лән «ту­ган­ла­ша­сың».

Мәк­тәп­нең һәр поч­ма­гы си­ңа якын ке­бек то­е­ла баш­лый. Аның һәр­бер­се дә нин­ди­дер ва­кый­га­лар бе­лән бәй­лә­неп, кү­ңел­гә уе­лып кал­ган. Һәр­бер укы­ту­чы үзе­нә ге­нә хас сөй­лә­шүе, мә­зәк­лә­ре, ка­нат­лы сүз­лә­ре бе­лән мәң­ге­гә кү­ңел­гә ке­реп ка­ла­дыр.

Без сый­ныф­та 9 уку­чы идек. 9нчы сый­ныф­тан соң би­ше­без мах­сус уку йорт­ла­ры­на кит­те. 10нчы сый­ныф­ка күр­ше авыл мәк­тә­бен­нән Са­ла­ват төш­те. Без аның бе­лән бик тиз ур­так тел тап­тык. Төр­ле кы­зык­лы хәл­ләр, бор­чу-мә­шә­кать­ләр бе­лән мәк­тәп ел­ла­ры арт­та ка­лып уты­ра. Ме­нә ин­де мәк­тәп бе­лән сау­бул­ла­шу, ия­лән­гән, яра­тып өл­гер­гән укы­ту­чы­ла­ры­быз­дан ае­ры­лы­шу ва­кы­ты да җит­те.

Баш­лан­гыч сый­ныф­та укы­ту­чы­быз Гөл­нур Ну­рис­лам кы­зы бул­са, 5нче сый­ныф­тан Гөл­чә­чәк Та­һир кы­зы, соң­гы яр­ты ел­да Гөл­наз Фир­дәүс кы­зы бул­ды.  Без алар­ның ба­ры­сы­на да бик зур рәх­мәт­ле. Әл­бәт­тә, шу­шы миз­гел­ләр­нең ба­ры­сы бе­лән дә сау­бул­ла­шу бик авыр. Әле мәк­тәп­тә укы­сак та, ин­де са­гы­ну хи­се ки­леп-ки­леп, кү­ңел­не тыр­ный.  Яман­су да, шул ук ва­кыт­та ал­да­гы ки­лә­чәк­кә өмет бе­лән ка­рау да бар...

Ин­де тиз­дән без­гә, сту­дент абый-апа­лар бу­лып, мәк­тәп­кә ку­нак­ка кай­тыр­га һәм уку­чы­лар­га, кеч­ке­нә ба­ла­лар­га көн­лә­шеп ка­рар­га гы­на ка­лыр... 

Ил­наз Зәй­нул­лин, Ба­лык Бис­тә­се ра­йо­ны, Кү­гәр­чен ур­та мәк­тә­бе, 11нче сый­ныф.