Без дә кем өчендер үрнәк...

Автобуста өлкәннәргә урын бирү турында уйлап та карамаучы малайларны-кызларны да еш очратырга туры килә безгә. Әллә онытып барабыз микән без бу матур гадәтне, әйеме? Сез ничек уйлыйсыз?
Балаларның фикерләре:

Аза­лия Са­би­то­ва:

Бәл­ки аның кә­е­фе юк­тыр?

Оныт­мый­быз, чөн­ки укы­ту­чы­лар без­гә:  «О­лы­лар­га ка­ра­та  мәр­хәт­ле бу­лыр­га ки­рәк!» – ди­еп ту­кып то­ра. Әти-әни­ләр дә! Тик ба­ла­ның тәр­би­я­се­нә  алар гы­на тү­гел, җәм­гы­ять тә йо­гын­ты ясый, ми­ңа кал­са. Җәм­гы­ять кай­ва­кыт көч­ле­рәк тә тәэ­сир итә әле! Әй­тик, бер яшүс­мер урын бир­ми икән, баш­ка­ла­ры­ның да: «Ә ни­гә мин?» – дип уй­лый баш­ла­вы мөм­кин.

Олы­лар­га их­ти­рам күр­сәт­мә­гән ке­ше кү­ңел­дә ма­тур хис­ләр ту­дыр­мый, бил­ге­ле. Әм­ма... без бер як­лы гы­на уй­лар­га кү­нек­кән­без. Бәл­кем, урын бир­мәү­че  ба­ла­ның да кем­гә­дер үп­кә­се бар­дыр, кө­не уңыш­лы уз­ма­ган, юлы уң­ма­ган­дыр, бәл­ки авы­рый­дыр?

Шәх­сән мин үзем ав­то­бус­та һәр­ва­кыт өл­кән­нәр­гә урын би­рәм. Үзем дә бит әби кы­зы, ба­бай кы­зы мин!

Рәй­сә Абдуллина:

Әби ни өчен уты­ру­дан баш тарт­ты икән?

Өл­кән­нәр­гә урын би­рү ди­гәч, ми­нем дә бер тет­рән­дер­геч хәл ис­кә төш­те әле. Ка­зан­га ял итәр­гә дип бар­ган идем. Ме­нә бер­ва­кыт ав­то­бус­ка  ап-ак чәч­ле, авыр­лык бе­лән ге­нә ат­лау­чы әби ки­леп кер­де. Ав­то­бус шыг­рым ту­лы иде. Мес­кен әбе­кәй, як-ягы­на ка­ра­нып, урын эз­лә­де. Тик кая ул! Кар­шым­да утыр­ган ике яшүс­мер егет кер­фек­лә­рен дә куз­гат­ма­ды, ай­фон­на­ры­на те­кә­леп уты­ра бир­де­ләр.

 – Әбе­кәй, әй­дә, уты­ры­гыз, – ди­дем ин­де үзем си­ке­реп то­рып. Тик, иң кы­зы­гы, әби уты­рыр­га ашык­ма­ды.

– Ба­лам, ки­рәк тү­гел. Утыр, утыр. Мин ба­сып та ба­ра алам, – ди­де. Югый­сә, аңа ба­сып то­ру­ның авыр икә­не кү­ре­неп то­ра иде...

Ни­гә утыр­ма­ды икән ул шу­лай да? Әл­лә без­нең би­та­раф­лык­ка  кү­не­геп бет­кән бул­ды ми­кән? Өл­кән яшь­тә­ге әби өчен ба­сып то­ру (ав­то­бус ту­лы яшь­ләр бул­са да!) га­дә­ти хәл­гә әй­лә­неп бет­кән, кү­рә­сең.

Гөл­наз Әхмәдиева:

Тор­мыш – ис­кит­кеч укы­ту­чы!

Өл­кән­нәр­гә урын бир, ди­гән сүз­ләр гел ко­лак­та яң­гы­рый ке­бек ми­нем. Тө­гәл кем­нән ишет­кән­не хә­тер­лә­мә­сәм дә, оны­тыл­мый. Ян­да олы яшь­тә­ге ке­ше­ләр кү­ре­нә икән, алар­ның ба­сып то­ру­ын ты­ныч кы­на ка­рап уты­ра ал­мыйм. Кай­бер ка­гый­дә һәм тәр­би­я­ви дә­рес­ләр бар: алар­ны аң­ла­тып то­ру­ны әти-әни мак­сат итеп куй­ма­са да бу­ла. Чөн­ки тор­мыш – ис­кит­кеч укы­ту­чы. Өл­кән­нәр­гә урын би­рер­гә ки­рәк­лек­не ир­тә­ме-соң­мы һәр­кем аң­ла­я­чак. Тик бик соң бул­ма­сын иде ин­де ул...

Ай­гөл Фәттахова:

Без дә кем өчен­дер үр­нәк

Бе­ре­без­не дә өй­лә­ре­без­дә, уку йорт­ла­ры­быз­да на­чар­га өн­дә­ми­ләр. Тик без «Әй, бел­мәс­ләр әле, күр­мәс­ләр әле», дип уй­лап­мы шун­да, ма­тур бул­ма­ган эш­ләр кы­лып ку­я­быз. Юк­са, баш­ка ке­ше­гә га­ди ге­нә нәр­сә бе­лән дә яр­дәм ит­сәң дә, кү­ңел­дә ае­рым бер рә­хәт­лек бар­лык­ка ки­лә. Ә бө­тен ке­ше шул рә­хәт­лек­не то­яр­га ом­тыл­са, дөнь­я­быз та­гын да ямь­лә­нер иде.

Кыс­ка­сы, үзе­без­нең дә кем өчен­дер үр­нәк икә­не­без­не оныт­мыйк.

Ике төр­ле ка­раш

Кай­чан­дыр «Өл­кән­нәр­гә урын би­рер­гә ки­рәк»­ле­ге ак­си­о­ма итеп ка­бул ите­лә иде. Шу­ны­сы кы­зык – бү­ген ин­де ике төр­ле ка­раш яшәп ки­лә икән. Бер төр­кем ке­ше мо­ны шу­лай ки­рәк, дө­рес дип са­на­ла, икен­че бер төр­кем мәҗ­бү­ри са­на­мый. Һәм мо­ны төр­ле сә­бәп­ләр бе­лән аң­ла­та. Әй­тик, без­гә бер­кем­нең дә бу­лыш­ка­ны юк, ди­мәк без дә бер­кем­гә бер­ни ти­еш тү­гел, дип. Эш күп, баш­та уй-мә­шә­кать күп, һәр­ва­кыт ка­я­дыр ашы­га­сың. Һәм ме­нә шун­дый чак­та нин­ди­дер ка­гый­дә­ләр­не дә ис­тә то­та­сы­мы­ни ин­де, янә­се.

фото татар.информ сайтыннан алынды