Нәни Болан баласы

Үсәме икән әле дип, ул көн саен көзгегә дә карый, ди, ә алар һаман юк та юк, ди. Әти-әнисенең, хәтта абыйсы белән апасының да мөгезләре бар бит югыйсә.

Менә беркөнне Болан баласына да мөгез чыга башлаган. Ул шатлыгыннан нишләргә белмәгән: рәхәтләнеп уйна­ган, сикергән, чапкан. Тик мөгез чыккан урын гына бик каты кычытып аптыраткан. Аягы бор­чыса, җиргә ышкыр, тешләре кычытса, агач кайрысын чәйнәр иде, ә мөгезләр маңгайда булган шул.

Кәефсезләнеп йөри торгач, нәни Болан күл буена килеп чыккан һәм, су­дагы шәүләсенә карап:

- Мөгезләрем тиздән әтиемнеке кебек зур һәм чатлы-чатлы булырлар, миннән хәтта арыслан да куркып то­рыр. Тик менә ничек түзәргә, бигрәк кычыта бит, - ди икән.

Шунда Күл телгә килгән. - Син үзеңә агач тап та мөгезеңне шуңа ышкы, - дигән ул.

Нәни Болан агач эзли башлаган. Имән янына килсә - анда аю, чыр­шы төбендә бүре утыра икән. Өченче агачның хуҗасы арыслан үзе, ди.

Кайсы гына агачка якын килмәсен: - Бу минеке! Бу минеке! - дип кыч­кырганнар башка җәнлекләр һәм кош­лар.

Болан баласы түзмәгән, елап җибәргән.

- Нишләп бер агач та буш түгел соң? - дип такмаклаган ул.

Каен кәүсәсендә корт чүпләп утыр­ган Тукран:

- Үзең карап-тәрбияләп үстергән агач кына синеке була, - дигән.

Болан баласы, елавыннан туктап, агач үсентесе эзләп киткән.

Юлда ул үлән арасыннан яңа гына баш калкыткан бер Үсентене күргән дә:

-  Син кем? - дигән.

-  Мин - агач.

-  Шундый агач буламыни?!

-  Мин әле кечкенә, үскәч зур булам. Ләкин менә таптап китәрләр дип кур­кам, башка үләннәр арасында күренмим дә бит, - дигән Үсенте, моңаеп.

-   Телисеңме, мин сине саклыйм, тик зур үскәч, мөгезләремне ышкырга рөхсәт итәрсең!

- Итәрмен, итәрмен! -дигән Үсенте, шатланып.

Болан баласы көн-төн кечкенә дусты янында утырган. Үсенте дә ай үсәсен көн үскән.

Менә яшь агач кайрысына кызыгып, кыр кәҗәләре белән куяннар йөгереп килгән. Бүреләр, аюлар, арысланнар да, мунча себеркесенә дип, ботакла­рын сындырмакчы булганнар.

Нәни Болан аларның берсен дә агач­ка якын җибәрмәгән:

- Тимәгез! Ул минеке! - дигән.

Агачка кунган кошларны гына ку­маган Болан баласы. Кошлар анда оя ясаганнар, бала чыгарганнар, матур җырларын сузганнар.

- Син булмасаң, мине әллә кай­чан йә таптап, йә сындырып киткән булырлар иде. Мин синең генә түгел, балаларыңның да дусты булырмын, -дигән Агач.

Болан баласы, Агач белән мавыгып, мөгезләренең кычытуын да оныткан, үсеп җитүен дә сизми калган. Хәзер алар, әтисенең мөгезләре кебек, зур һәм чатлы-чатлы булганнар.

- Инде зур булдым, мөгезләреңне миңа ышкысаң да ярый, - дигән Агач та.

Болан баласы Агач кәүсәсенә әкрен генә башын терәгән. Мөгезен кашу өчен түгел, яратуын аңлатырга теләгән ул. Әнә шулай нәни Болан белән Агач аерылмас дусларга әйләнгәннәр, ди.