Ат белән эт ничек исемле булганнар?

Шу­лай итеп, бер­көн­не бер зур, бер кеч­ке­нә җән­лек үз­лә­ре­нә исем эз­ләп ур­ман буй­лап ба­ра­лар икән. Ка­ра­са­лар, бер аб­зый ар­ба­сы­на утын тө­яп ма­та­ша икән. Шун­нан соң бу ике җән­лек аб­зый яны­на ук кил­гән­нәр дә: “Ай-һай, аб­зый, утын­ны бик күп тө­я­дең, ни­чек тар­тыр­сың ин­де, әл­лә без яр­дәм итик­ме?!” – дигән­нәр. Аб­зый ри­за бул­ган. Шу­лай итеп, зур җән­лек ал­га ба­сып, ар­ба­га җи­гел­гән, ә ке­че­рә­ге арт­тан этәр­гә бул­ган. Аб­зый ар­ба­га – утын­на­ры өс­те­нә ме­неп утыр­ган да, ал­да­гы җән­лек­не мак­тап: “Әй­дә, әй­дә, шәп-шәп, ат­ла-ат­ла!” – дип көч би­реп кай­та икән. Арт­ка бо­ры­лып, бә­лә­кәй­рәк җән­лек­кә: “Син дә бул­ды­ра­сың, шәп этә­сең, әй­дә, эт ар­ба­ны” – дип әй­тә икән.

Шу­лай итеп, авыл­га кай­тып җит­кән­нәр. Бар­лык ха­лык җы­ел­ган. Җән­лек­ләр ту­рын­да: “Нин­ди яр­дәм­че­ләр бу, нин­ди дус­лар бу?” – дип со­рый­лар икән. Аб­зый: “Ме­нә олы­сы­ның исе­ме – ат, чөн­ки ул бик шәп ат­лый, ә ке­че­се­нең исе­ме – эт, чөн­ки ул бик әй­бәт этә”, – ди­гән. Ме­нә шу­лай ат бе­лән эт исем­ле бул­ган­нар. Алар, ике дус, әле хә­зер дә авыл­да яши­ләр, ди. Ике­се дә ке­ше­ләр­гә хез­мәт итә­ләр икән.

Ис­лам За­ри­пов, 2нче гим­на­зия, 3Б сый­ныф уку­чы­сы.