Суалчан кунакка бара

Көннәрдән бер көнне Яңгыр аны үзенә кунакка дәшкән. Суалчан, бик озаклап җыенгач, Яңгыр янына кунакка киткән. Бик, би-и-ик, би-и-и-и-ик озак барган, ди, бу. Барган да барган. Һич тә ашыкмаган. Тамчы да ашыкмаган. Барып җитсә, ни күрсен: Яңгыр, моны көтә-көтә, Карга әйләнгән.

– Кунакка кем янына барсаң да ярый. Кар, син мине кунак ит, – дигән Суалчан.

Ләкин Кар аңа ишеген ачмаган.

Суалчан, ач килеш, сузыла-сузыла кайтып киткән.

Кунакка тиз барырга кирәк шул. Югыйсә, көтә-көтә, хуҗаның шулпасы куерып бетә.