Нәни кунаклар

Әби-бабасы белән исән­ләшкәннән соң, Ралиф чаңгыларын стенага сөя­де Рузил чанасын коридор түренәрәк этеп куйды, ә Рамил кулындагы тимераякларын ишек төбенә атты. Гадәттә шау-гөр килгән ташбашлар бүген ник­тер бик тын иделәр. Әбисе белән бабасы моны шун­дук сизеп алды.

Малайлар бер сүз әйтмичә чишенделәр һәм, кул­ларын юар өчен, юыну бүлмәсенә кереп киттеләр. Аш өстәле янына килеп, урындыкларга утырыш­кач, бабалары малайларның аркаларыннан сөйде, хәлләрен сорашты. Аның күптәннән оныкларын күр­гәне юк иде. Әмма малайлар ачылып китмәделәр, бер-берсен күрмәмешкә салышып, тик үзалларына карап утырдылар.

Әбиләре шул арада чәчәк бизәкләре ясалган тәлинкәләргә кайнар пилмәннәр салды.  Балалар­ның күңелләрен күрим дип, яшел тәмләткечләр дә сипте.

Әби-бабасы оныклары белән нәрсә булганын бе­лергә бик теләсә дә, малайлар серне чишмәделәр, шулпага өрә-өрә, пилмәннәрен ашадылар. Аннары, рәхмәт әйтеп, өчесе өч бүлмәгә таралдылар.

Ралиф залда телевизор карарга утырды. Рузил, ял бүлмәсенә кереп, компьютер кабызды. Рамил ко­ридорда туп тибә башлады. Бераздан «Гол!» дигән тавыш бүлмәләрне яңгыратып җибәрде, нәрсәдер идәнгә килеп төште. Бабалары аш бүлмәсеннән йөгереп чыкканда, туп аның колак яныннан ук сыз­гырып узды.

—  Тот, бабай!

Бабасы идәндә тәгәрәгән тупны иелеп алды да:

—  Улым, Рамил, тузан чыгармыйк. Үзеңә тыныч­рак бер шөгыль тап әле, — дип, аш бүлмәсенә ке­реп китте.

Рамилнең кәефе тагын да ныграк кырылды, ул зал ягына борылды. Ралиф бүлмәдә, онытылып, мультфильм карый иде. Рамил, диван читендә ят­кан пультны эләктереп, кара төймәгә басты. Мульт­фильмны футбол матчы алыштырды.

—  Куй мультфильмны! — Ралиф, борынын мыш­кылдатып, пультка үрелде.

Рамил сикереп торды да матур гөл үсеп утырган кечкенә өстәл янына килеп басты. Ралиф, пультны  алыйм  дип, ялгыш  Рамилгә  бәрелде. Шунда көтелмәгән хәл булды: өстәлдәге гөл  идәнгә ки­леп төште, келәмгә кап-кара балчык чәчелде. Бу — әбиләренең иң яраткан гөле иде.

Рамил тиз генә балчыкны чүлмәккә тутырырга кереште. Ралиф аңа булыша башлады. Рамил торды да: —  Әбинең чүлмәге синең аркада ватылды. Син гаепле! — дип кычкырып җибәрде. — Машина­ларыңны да уйнарга бирмисең. Гел үзең генә уй­ныйсың!

Ралиф түзмәде:

—  Син уенчыкларыңны ватасың. Бөтенесен ыр­гытасың, үз урынына куймыйсың, — диде.

Мондый тавышны ишетеп, Рузил, аннары әбисе белән бабасы залга чыктылар. Рузил, абыйларын дуслаштырырга теләп, яннарына якынлашты, әмма абыйлары аны күрмәделәр дә, һаман бәхәсләште­ләр. Малайлар янына сиздермичә генә килгән әби­ләре:

— Буялмагыз, балалар! Барыгыз, китап укыгыз! — дип, малайларны күрше бүлмәгә озатты. Кара бал­чыкны гөл савытына салды. Тузан суыргычны алып чыкты һәм келәмне чистартырга тотынды.

Бабалары малайлар янына күрше бүлмәгә керде.

—  Балалар, нәрсә булды? Сөйләгез әле. Авызы­гызга су капкандай тормагыз.

Ралиф алгарак чыкты да:

—  Рамил миннән, уйнарга дип, машина сорады. Ә мин бирмәдем, чөнки ул үзенең уенчыкларын ва­тып бетерде. Хәзер инде...

— Аңлашылды, — дип туктатты аны бабасы. — Егетләр, алай ярамый. Туганнар бер-берсенә гел булыша, һәрвакыт ярдәм итә. Сиңа, Ралиф, маши­на белән ничек уйнарга кирәклеген Рамилгә күрсәтергә генә кирәк. Ул — бик аңлы малай. Туп белән әнә ничек яхшы уйный.

Рамилнең кәефе күтәрелеп китте. Ул алгарак чыкты да:

—  Мин машина белән бик сак уйнармын, — дип, Ралифка кулын сузды.

Ралиф белән Рамил кул кысышты. Рузил, сөе­неп, абыйларын кочаклап ук алды. Шулай дуслаштылар.

Бүлмәдән чыгып, малайлар әбиләренә булыш­ты. Көлешә-көлешә, тәмләп чәй эчтеләр. Бүлмәләр нурланып киткәндәй булды.

Рузил белән бабасы шашка уйнады. Рамил бе­лән Ралиф, диванга җәелеп яткан килеш кочакла­шып, кино карады.

Кунаклар соң гына йокларга яттылар. Юрган астына кергәч:

—  Әби! Иртәгә өчпочмак пешерерсең әле, яме! — дип йокыга киттеләр.

Әбиләре:

—  Үзегезне тәртипле тотсагыз, өчпочмак та пе­шерермен, чия компоты да кайнатырмын! — дип, утларны сүндерде.