Көзге кыйпылчыгы

КӨЗГЕ КЫЙПЫЛЧЫГЫ

Һәркемнең матур буласы килә. Хәер, матур буласы килү бер нәрсә, ә менә матур булырга тырышу?! Аны­сы инде, дускайларым, икенче нәрсә! Көзге яныннан бер дә китми торган бер кызыйны белә идем мин. Шул кыз көн бизәнә иде, төн бизәнә иде, исемнәрен мин белеп бетермәгән әллә нинди иннек-кершәннәргә, ислемайларга «коена» иде. Өйдә бер эш тә эшләми. Әнисе ух-вах килә. Тегендә чаба, монда йөгерә...

Ә бу? Бу — Көзге каршында утыра. Бизәнә. Беркөнне көзгедәге сурәтенә бик текәлеп карап утырды-утырды да бу, яшелле-зәңгәрле тавышлар чыгарып җыру су­зып җибәрде:

- Мин матур, мин чибәр!

Мин гүзәл, мин сылу!

Минем кебекләр бүтән

Бу дөньяда юктыр ул!

Мин чибәр...

Сабыр гына тыңлап торды-торды да Көзге, үз-үзен тыя алмыйча:

— Син бик ямьсез кыз!—дип әйтеп ташлады моңа.

...Мин мату-у-ур...

Кызыкай телсез-өнсез калды. Аның булган матур­лыгын шул мизгел эчендә яңгыр юып алдымыни!

—  Ә син... ә син...— дип нидер әйтмәкче иде кызыкай...

—  Мин — Көзге!—диде аңа Көзге тыныч кына.

—   Юк, син Көзге түгел, син — җүләр!—дип чә­релдәде кызый һәм, ярсуына чыдый алмыйча, кулына эләккән ислемай шешәсен Көзгегә ыргытты.

—   Көзгегә үпкәләмә!—дип кычкырып өлгерде Көзге һәм, вак-вак кыйпылчыкларга таркалып, чылты­рап идәнгә коелды...

Мин — менә шул Көзгенең бер Кыйпылчыгы.