Ихтиандр

«Человек Амфибия» киносын карагач, тынычлыгым бөтенләй югалды. Менә ичмасам кеше! Теләсә — җирдә, теләмәсә, суда яши. Диңгез төбеннән күпме энҗе табып алды?! Киносы гына түгел, энҗеләре дә тынгы бирмәде. Диңгез төбендә күпме байлык ята икән?! Ихтиандр төшләремә кереп саташтырды. Җитмәсә, төшемдә яныма килеп сөйләшеп утырды. Үзеңне сынап кара, дип, диңгезгә чакырып маташа. Диңгез күргәнем булмаса да, суда оста йөзәм мин, балыктан бер дә ким түгелмен. Елгабыз да бакча башында гына. Җәй буе малайлар белән су буенда ятып, кипкән балыкка охшап калабыз. Судан чыгасы да килми. Әни генә көн дә бер эш таба. Мин аңа карышып та маташмыйм. «Һәр көннең үз эше бар, бала», — дияргә ярата ул. Эшенә киткәнче, мине йокыдан уятып калдыра. Бүген дә:
— Рома, улым, суган түтәлләрен утап куй, чүп баскан. Бәрәңге араларын да йомшарта башларга кирәк, — диде. 
Күзләремне ачмый гына, әни белән сөйләшәм:
— Ничә рәт йомшартырга?
— Биш-алты булса, бүгенгә җитәр. 
— Шул гынамы, әни?
— Энеңә күз-колак булырга онытма. 
— Тагын нинди эшләр бар?
— Төшке аш казанда. Вакытында ашагыз. 
— Шул гынамы?
— Су буена төшеп, дөньяңны онытма, шул гына, улым. 
Онытам шул, су буена төшүгә, дөньям онытыла. Әни эшенә чыгып китүгә, җәймәгә төренеп ятам. Энемә күз салам. Ул да тыныч кына сулыш алып йоклый бирә. Түгәрәк алсу йөзендә елмаю да чагылып китә. Күрәсең, төш күрәдер. Ул арада мин үзем дә йокыга китәм. Тәмле дә соң иртәнге йокы!
Без йокыдан торганда, кояш инде шактый юл үткән, бүлмәгә көлтәдәй нурлары кереп тулган иде. Энем белән юынып, чәй эчеп алдык та су буена ашыктык. Көчегем Юлдаш, мине дә калдырмагыз, дигәндәй, башын иеп чинап калды. 
— Һәр көннең үз эше бар. Йортны сакла, — дидем аңа, чыгып киткәндә, һәм башыннан сыйпап алдым. 
Без төшкәндә, малайлар яр буенда нәрсә турындадыр бәхәсләшеп утыралар иде. Берсеннән-берсе уздырып кычкыргалап та алалар. Яннарына килеп җитүгә: 
— Суның каймагы миңа, — дип кычкырып, суга чумдым. 
Яр буена миннән кечерәкләр җыелган иде. Олыраклары әле йокы симертәләрдер, күрәсең. Шунда күңелгә кылт итеп теге кино килмәсенме?! Мин Ихтияндрдан кимме әллә?
Чумып, суның төбенә үк төштем дә таллыкка таба йөзеп киттем. Таллык малайлар утырып калган ярдан шактый ерак булса да, суламыйча хәйран гына йөздем. Әллә төшемдә күргән Ихтияндр ярдәм итте, белгән юк. Моңа кадәр анда җитә алганым юк иде әле. Әкрен генә таллар артына чыктым да малайларны посып кына күзәтә башладым. Таллар артына барып чыгар дип, аларның башына да килми, таллык бик ерак. 
— Рома нигә һаман күренми, бата күрмәсен, — дип борчылалар малайлар. 
Энем Егор да:
— Рома, чык, ишетәсеңме? Әнигә әйтәм мин сине, батсаң, кирәгеңне бирәчәк, — дип өзгәләнеп кычкыра. 
Тынычлыклары югалды малайларның. Ә миңа кызык, рәхәт булып китте. Бәлки әле, су төбендә озаграк торырга да өйрәнеп китәрмен. Менә бит нинди ерак ара үттем. Тегеләр һаман чыр-чу килә. Бераз һава сулап, хәл алып тордым да янә суга чумдым. Йөзеп килүемне күрмәсеннәр өчен, тирәннән, суның төбеннән йөзәм. Болай йөзү зур осталык сорый. Алларына килеп чыккач, малайлар аптырашта калды. 
— С-и-и-н, — диделәр алар, сузып. 
Энемнең күзләренә яшь бөялгән иде. Мине күргән сөенечтәнме, ул яшьләр аның бите буйлап ихтыярсыз тәгәри башладылар. 
— Елама, мин бит — су кешесе, — дидем, энемне юатып.
Шулвакыт минем күңелемә: «Энем мине чынлап та ярата икән бит» дигән фикер килде. Ә мин аны еш кына үпкәләтә идем бит. Моннан соң андый хәлләр кабатланмас. Үзем дә кыерсытмам, чит кешедән дә рәнҗеттермәм. Һәрчак игътибарлы булырмын. 
Ә малайлар шул арада минем «су кешесе» дигән сүзләремне эләктереп алганнар. 
— Роман — су кешесе, Ихтиандр, дип кычкырышып, төрлесе-төрле якка сибелделәр, һәм шул минутта миңа Ихтиандр кушаматы тагылды.