Бөркет ич мин!

Менә ул минем уянганымны күреп алды да, шатланып:

—  Аңына килде, — диде.

Табиб — тазарак кына, урта яшьләрдәге ир кеше. Өстенә зәңгәрсу халат, башына шундый ук төстәге калфак кигән. Ул, шәфкать туташының тавышын ишетүгә, рентген төшер­мә ләрен караудан аерылып:

—  Йә, батыр егет, — диде, мыек астыннан елмаеп, һәм, кулымнан тотып, пульсны саный башлады. — Син кайсы «фронтлардан» болай?

—  Мин, ни... Нурияне ничек кенә үземә каратырга дип йөри идем дә... Малайлар, шаяртып, өй кыегыннан сике­рергә киңәш бирделәр. Имеш, Нурия минем батырлыкны ишетә дә башкаларга әйләнеп тә карамый... Менә шул...

—  Әлбәттә, әлбәттә, Нурия синеке, — диде ул, эчкерсез көлеп. — Бу «батырлык»ны ишетми калырга мөмкинме соң?!

Безнең әңгәмәне ишетеп торган шәфкать туташы да көлемсерәп куйды. Табиб, сөйләнә-сөйләнә, аягымны үзенең нык куллары белән ипле генә тоткалый башлады. Ә аяк үзәккә үтеп сызлый. Хәтта маңгаемнан салкын тир бәреп чыкты. Тырнакларым кулыма батып кергәнче йодрыкны кыстым. Түзәм, малай. Шулчак шәфкать туташы:

—  Түз, егет, сикерә белгәнсең, инде түзә дә бел! — ди-ди, беләгемә укол ясады, сизми дә калдым. Бераздан аякның авыртканы да кими башлады. Мин, табибның күзенә карап, түзмичә, ачыклар өчен сорап куйдым:

—  Абый, минем аякка ни булган? Ник авырта, ник сыз­лый ул?

Табиб, миңа бераз карап торгач:

—  Егет кеше, кызганычка каршы, аягың сынган. Җит­мәсә, уңайсыз җиреннән сынган.

Мин, куркып:

—  Аягымны нишләтәсез, кисәсезме әллә?! — дим. Ул, елмаеп:

—  Курыкма, егет, аягыңны кисмибез, тик хәзер гипс са­лабыз, — диде дә эшкә кереште.

Бу табиблар, шәфкать туташлары тылсымлы кешеләр дә инде. Күз ачып йомганчы минем авырткан аягымны гипска төреп тә куйдылар, бармакларым гына күренеп калды. Баш бармагымны селкетеп карадым, селкенә. Үлмәгәч, терелергә өмет бар, малай...

Гипс салгач, мине башка авырулар ята торган якты, ике тәрәзәле зур палатага кертеп салдылар. Анда күңелле, ичмасам, кешеләр бар. Бүлмәсе дә уңайлы, матур. Стена­дагы яшел кәрзин-савытларда үрмә гөлләр үсә. Ак түшә­мендә матур плафон. Тимер койкаларда аяк-куллары, муеннары гипсланган абыйлар ята. Болар бар да минем кебек тиле булдылар микән? Табиб бер керүендә, тамагын кырып:

—  Сиңа, егет, шифаханәдә озак ятарга туры киләчәк. Тик борчылма, терелерсең, — диде.

Миңа, малай кешегә, матур яз көнендә палатада ятар­гамы?! Юк. Булмый. Хәзер үк сикереп торам да өйгә кай­тып китәм. Минем озаклап ятарга вакытым да, теләгем дә юк, дип әйтергә җыенып селкенүем булды, күземнән утлар күренде. Хәлсезләнеп, кире караватка яттым.

Шифаханәдә ничек кенә әйбәт булмасын, күңел гел өйдә. Урыннан сикереп торып биисе, көләсе, шукланасы килә. Эх, элек, әниләр кушып та, иренеп кенә эшләгән эшләрне эшлисе иде хәзер рәхәтләнеп.

...Көннәрнең берендә, табибны аптырата торгач, мине, ниһаять, кайтарып җибәрергә булдылар.

Табиб, озатканда, артымнан:

—  Егет кеше, нык бул, төшенкелеккә бирелмә. Ыша­нам, терелерсең, — дип калды.

Әйтергә онытып торам. Шифаханәдә ятканда, минем янга Нурия еш килде. Ул кызыклы китаплар, әнисе пеше­реп биргән тәмле-тәмле күчтәнәчләр китерә, сәгатьләр буе сөйләшеп утыра торган иде. Ә менә өйгә кайтканнан бирле аның бер дә күренгәне юк. Мин җәйге матур көннәрне тәрәзә төбендә китап укып үткәрә башладым. Кайчак бер көн бер ел булып тоела, малай. Еш кына дус егетләр керә. Алар белән гөрләшеп утырабыз, шахмат уйныйбыз. Шахматны аеруча яратабыз инде. Кем Карпов та кем Каспаров. Бер мизгелгә булса да, авыруымны онытып, үземне таза-сау итеп тоям. Әмма Нурияне искә төшерүгә, аяк тагын авыр­та башлый. Нурия турында, алдан сөйләшеп куйгандай, ни мин, ни алар бер сүз дә әйтми. Бәлки, ул шулай кирәктер дә. Нигә күңелне кузгатырга?!

Аягымдагы гипсны алдылар. Әмма аяк үз хәленә кай­тырга ашыкмый. Аскы урамдагы аяксыз сугыш инвалиды Гариф бабай кебек, таякка таянып, әкрен генә йөрим.

Күңелдәге кара болыт кебек авыр хисләрне куар өчен, китапны ыргытып, зәңгәр майка белән өр-яңа кызыл шортымны киеп, аксый-туксый, бакчага су сибәргә чыгам.

Бакчада ямьле. Хуш исле чәчәкләр үсеп утыра, алмагачлар. Күктә кояш кыздыра. Озын колгадагы ояда сыерчык бала­лары, көнләп-сәгатьләп, күзгә күренеп үсәләр, чырылдый-чырылдый очарга талпыналар. Аларны күзәтә башласаң, бөтен дөньяңны онытасың. Соры томшыкларын ачып, әти­ләренең җим алып кайтканын көтәләр. Сыерчык күзәткән булып, Нурияләр бакчасына да еш кына күз аткалыйм. Күңелдә өмет чаткысы сүнми. Тик Нурия бер дә күренми шул. Әллә, мин әйтәм, үзен аждаһа тау-таш артларына ур­лап китте микән. Терелгәч тә, әкияттәге сәмруг кошка ат­ланып, эзләргә китәрмен, ахры...

Уйларымның чиге юк... Утыра торгач, капканың шы­гырдап ачылганын, Нуриянең, яныма килеп басканын да сизми калганмын.

Кинәт аның:

—  Риф, — дип дәшкән тавышын ишетеп сискәнеп куй­дым.

Бу ни бу?! Борылып карарга иде дә, Нурия булмаса, төшенкелеккә бирелермен дип куркам.

—  Риф, нигә борылып та карамыйсың? Әллә үпкәләдең­ме? Бар да көтмәгәндә килеп чыкты, киткәндә яныңа керә алмадым.

—  Нурия, сиңа үпкәли аламмы соң?!

—  Кунактан кайтышлый, хәлеңне белергә, күчтәнәчләр кертергә дип, шифаханәгә кергән идем, син анда юк. Кай­тып китте, диләр...

Шул көннән соң тормышым бөтенләй үзгәрде. Көн дә сынган аякны хәрәкәтләндерәм, массаж ясыйм... Урамга чы­гып йөргәлим. Күңел күтәренке, йөрәк дулкынланып тибә.

—  Риф, синме соң бу?! — диләр дуслар да. — Суга чум­ган тавык чебеше кебек йөри идең, ә хәзер — бөркет!

...Нурия белән түбән урамга йөгереп төшеп барганда, үземне дәвалаган табибны бәреп ега яздым бит, әй! Ул мине эләктереп алды да:

—  Риф, син түгелме соң бу? Йөгереп йөрисең ләбаса! Син әле таякка таянып кына йөрергә тиеш идең бит, егет кеше. Ә син инде очасың!

—  Очмаска, минем канатларым бар ич, абый! Онытты­гызмы әллә?! Бөркет ич мин!..