Бер Җәйдә... алтмыш рәхмәт

(Нотык)

– Тимурчылар отрядының бу елда­гы егерме җиденче җыелышын ачык дип бел­дерәм. Эһем... эһем... Беренче сүз — коман­дирга, ягъни үземә. Начар эшләмәдек, дуслар. Әйбәт эшләдек! Ай-яй шәп эшләдек тә инде үткән уку елында!!! Әби-бабайларга кибеттән туксан биш тапкыр сөт алып кайтып бирергә тиеш идек. Туксан җиде мәртәбә алып кайт­тык! Аптекадан дару ташу планын ике тап­кырга арттырып үтәдек. Инде килеп, таеп егылган өч әбине кулыннан өстерәп торгызу дисеңме... Бер бабай белән биш әбине урам аша чыгарып атумы... У-у-у, саный китсәң, күп инде алар — без эшләгән эшләр. (Кул чабу­лар.)

Дөрес, таеп егылган әби-бабайларны тар­тып торгызу планы үтәлеп җитмәде. Әмма безнең монда тырнак очы кадәр дә гаебебез юк. Чат башына басып, кайсы әбинең кайчан таеп егылуын көтеп торып булмый лабаса?! Аяз күктән яңгыр көтү белән бер бу. Ярый, егылсын да ди әбиең. Син кулыңны сузып килеп җиткәнче аның җәһәт кенә сикереп торып шылуы да ихтимал ич әле. Егылса да зыян юк. Чиләк-чиләк комны егылырга йом­шак булсын дип сиптек ләса.

Шулай да, шулай да... Эһем... эһем... эһем... Борын чөяргә ашыкмыйк. Бу айда көймәбез комга терәлергә тора. План өзелә. Сөтне генә алыйк. Кемгә ташырбыз без аны хәзер? Их, Камалия әбиебез!.. Китеп барды бит, эһ... эһ... эһем... эһем... Ташкентка, улы янына кунакка. Бу айда кайтмавы да их­тимал. Мәчтүрәттәй дә савыгып урынын­нан торган, ди. Хәзер дару ни дә, башка ни аңа.

Эш харап! Нишлибез соң? Сентябрьдә от­чет каерачаклар бездән. Эһ-эһ... Кул кушы­рып тик торыйкмы? Тик торучы тимурчы бул­мый бит инде. Хәер, ник булмасын?! Тик тору­чы түгел, тик утыручы тимурчы да була әле. Әнә Әкрәм! Төнәген кичкырын трамвайда бара икән. Киерелеп утырган, ди. Күзе — тә­рәзәдә. Шәһәр. Манзара. Төсле утлар: «Обувь», «Аяк киеме», «Пәри... махерская», «Шапки», «Бүре...ләр», «Мороженое»... Әкрәм телен йотардай булып сикереп торган. Ишеккә таш­ланыйм дисә, трамвайда энә төртерлек тә урын юк икән. Төшеп тормаган, шап итеп кире урынына утырган да борынын тагын тәрәзәгә төрткән. Бераз баргач, беләсезме нишләгән? Янында көч-хәл белән басып баручы ике әби­гә үзенең урынын тәкъдим иткән. Дөрес, әби­ләрнең берсе дә утырырга кыймаган. Ник дисәң, трамвай соңгы тукталышка килеп җиткән булган. Аның каравы әбиләрнең ике­се дә Әкрәмгә рәхмәт әйтеп төшеп киткән.

О-о-о! Бу җәйдә ике «рәхмәт» эшләгәнбез бит инде. Моны рапорт дәфтәренә төртеп куяр­га кирәк. Ә бер рәхмәт мең бәладән коткара, ди. Тәк-тәк. Без — утыз тимурчы, һәркем Әк­рәм кебек ике «рәхмәт» ишетсәме?.. Алтмыш «рәхмәт» була. Бик хуп! Тышына «җәйгә план» дип язылган кенәгәнең беренче битенә кы­зыл белән сырлап куям мин бу алтмышны.

Үтәп булырмы? Була, әлбәттә. Әйе, ярты айда ук үтибез без аны. Ун көндә дә була. Шулай! Дөрес әйтәсез. Биш көндә дә була. Әйе! Өч көндә дә. Була, әлбәттә! Хәтта бер көндә дә үтәргә була моны. Бүген үк. Менә хәзер, Каравайга барып, барыбыз да буш трам­вайга утырабыз да кичкә кадәр дыңгыр-дың-гыр йөрибез. Вагонга алтмышынчы әби ке­реп, беребез аңа торып урын биргәч кенә бушатабыз трамвайны.

Эһем... эһем... Чыгышымны йомгаклап шуны әйтәсем килә: без, яулаган үрләребез, бихисап уңышларыбыз белән рухланган хәлдә, җәйге каникулда да яңа калкулыкларга менәргә тиешбез. Эһем... Әби-бабайларга күптин-күп шатлыклар китерер өчен, алтмыш «рәхмәт» ишетер өчен — алга! Каравайга! (Көчле кул чабулар.)