Тәүбә

Корбан бәйрәмнәре якынлашса, 
Кайтып киләм бала чагыма. 
Сабый күңелем мич куйнында пешкән 
Гает коймакларын сагына. 

Мамык кебек яңа йон оекбаш 
Булды безгә бәйрәм бүләге. 
Ни хакында иде әниемнең 
“Ярлыкагыл!” дигән теләге. 

Ул чаклардан аңга сеңеп калган 
Дога-аятьләрем санаулы... 
Яулык ябып кына гыйлем артмый, 
Хәтере дә кырык ямаулы. 

Менә бүген, менә иртәгә, дип, 
Үз-үземә яшим алдашып. 
Ярым-йорты тоткан уразамдай, 
Йөрмәс микән бу җан адашып?! 

“Бер аягы җирдә, берсе – гүрдә”, – 
Әллә соң бу шушы хактамы: 
Денсез дип тә әйтү дөрес түгел, 
Мөэмин дип тә булмый мактанып. 

Минем өчен серле ул дөньяның 
Могҗизасы күпме белмәгән; 
Бала чактан канга сеңмәгән шул, 
Ана сөте белән кермәгән... 

Тарихларны сылтау-сәбәп итеп, 
Күңел манарасы аумасмы? 
Хак дин өчен шәһит киткәннәрнең 
Рәнҗешләре безгә яумасмы? 

Хаҗ кылганга, корбан чалдырганга, 
Мин кызыгып карыйм, сокланып. 
Җанга баккан Ярымайны күрми 
Яшәү гөнаһ инде, акланып. 

Ул бәхеткә соңламасам иде, 
Үз манарам көтеп, үз аем. 
Изге Гает көннәрендә сорыйм: 
“Хак юлыңа күндер, Ходаем!” 
Сания ӘХМӘТҖАНОВА